Μετά την Φύσιν

Του ΑΛΕΚΟΥ ΦΑΣΙΑΝΟΥ
Και ξαφνικά βρίσκομαι, μέσα από ένα σύννεφο ονείρου, καθισμένος σ' ένα γκρίζο βράχο της Σελήνης, μ' ένα τοπίο χωρίς χρώμα, ερημικό, πετρώδες και σταχτώδες. Και καθώς ήμουν φοβισμένος σε μια απέραντη ερημιά με μαύρο ουρανό, κοίταζα μακριά στο μαύρο σκότος τη Γη, που φάνταζε σαν ένα κόσμημα στο μαύρο το απέραντο. Γαλάζια, και πράσινη, και άσπρη.

Και αναρωτιόμουν πώς δεν πέφτει. Μα, να πάει πού; Επάνω, αριστερά, δεξιά, κάτω; Αφού όλα το ίδιο είναι. Αρα μένει εκεί που είναι. Και σκέφτομαι, εγώ δεν είμαι τίποτε. Είμαι και δεν είμαι. Ζω την ανυπαρξία. Ποιος ξέρει ότι είμαι εδώ; Κανείς. Αρα υπάρχω και δεν υπάρχω. Είμαι ένας παρατηρητής. Και βλέπω τη Γη. Αρα η γη υπάρχει, όπως και τα αστέρια. Και πριν υπάρξουν άνθρωποι στη γη, ο Ηλιος, οι πλανήτες, το στερέωμα με τα άστρα υπήρχαν, αλλά όπως δεν υπήρχαν άνθρωποι να τα δούνε, δεν τα βλέπανε, άρα δεν υπήρχαν.

Αλλά το σύμπαν πάντα υπήρχε και θα υπάρχει χωρίς καμιά αρχή ή τέλος. Και μέσα σ' αυτό συντελούνται οι δημιουργίες. Αυτό πρέπει να καταλάβουμε, όχι να προσπαθούμε να ανακαλύψουμε ένα μπιγκ-μπανγκ. Κι εκεί που κάθομαι στη Σελήνη και θεωρώ τη Γη, σκέφτομαι πως είναι μια σφαίρα. Από μακριά δεν βλέπω ανθρώπους ή ζώα. Φαίνονται μόνο χρώματα. Για φαντάσου, σ' αυτή τη σφαίρα την ήσυχη συμβαίνουν τρομερά πράγματα. Υπάρχει βία, σκοτωμοί, πόλεμοι, εκβιασμοί, εκδικήσεις, πείνα, βουλιμία για το χρήμα, όλα τα κακά. Υπάρχουν όμως και αγάπη, τέχνες, μουσική, χορός, θρησκεία, ευγνωμοσύνη, ευτυχία, έρως, φιλοσοφία, όλα τα καλά. Και αντιμάχονται το καλό με το κακό, δεν υπάρχει άλλο.

Αυτή η διαρκής μάχη για να εξαλείψει το ένα το άλλο. Δεν ξέρουν όμως ότι όταν εξαλειφθεί το ένα, το άλλο δεν θα υπάρχει λόγος να υφίσταται. Θα εξαφανιστεί κι αυτό. Και θα μείνει ως έχει ο φλοιός της Γης με τα δέντρα, τα βουνά και τις θάλασσες. Είναι περίεργο γιατί αυτά συμβαίνουν στον φλοιό της Γης, χωρίς αυτή να είναι υπεύθυνη για την ύπαρξή τους, που ο φλοιός είναι ιδιοκτησία της Γης. Είναι σαν να έχεις μια ταράτσα κι επάνω να χοροδοπηδάνε γάτες που δεν μπορείς να τις διώχνεις. Είναι αστείο, αλλά έτσι είναι.

Το περίεργο είναι ότι μετά όλα απορροφώνται από το χώμα της, γυρνάνε εκεί ώσπου να εξαφανιστούν. Κι έτσι εξαφανίζονται και το καλό και το κακό. Και μένει μόνο η φύση η ίδια. Ας καταλάβουν οι άνθρωποι ότι σε ξένη ταράτσα πηδούν και τρέχουν.
Πηγή : www.enet.gr