Ο Χρόνος ταξιδεύει, μένει, θυμάται, κουβεντιάζει, φωτογραφίζει, διαβάζει… Αυτή τη φορά επισκέφτηκε τη Θεσσαλονίκη και θέλησε να τη γυρίσει λίγο. Στάθηκε πολύ τυχερός. Συνάντησε εξαιρετικούς ανθρώπους του τουρισμού και του λιμανιού γεμάτους ζεστασιά και χαμόγελο οι οποίοι τον καλοδέχτηκαν τον περιποιήθηκαν και τον ενημέρωσαν για τη ζωή και τα αξιοθέατα της πόλης. Πράγματι εντυπωσιάστηκε από όσα είδε και άκουσε. Φωτογράφησε ότι του άρεσε. Ο Χρόνος πριν φύγει από την Θεσσαλονίκη θεώρησε υποχρέωση του να πάει να βρει τον συνάδελφο του τον άλλο Χρόνο και να τα πούνε λίγο. Ο τελευταίος ήταν αραχτός στο λιμάνι και ψάρευε. Του σύστησε να πάει να προμηθευτεί το βιβλίο «Θεσσαλονίκη σε πρώτο πρόσωπο» του Σάκη Σεφέρα και Χάρη Γιακουμή. Πράγματι δεν χρειάζεται κανένας τίποτα άλλο για να ονειρευτεί και να ταξιδέψει στη Θεσσαλονίκη. Το λεύκωμα αυτό τα λέει όλα με ένα καταπληκτικό πρωτότυπο «μυθιστοριοφωτογραφικό» τρόπο ! Απολαύτε ένα μικρό απόσπασμα… Ο Χρόνος πανευτυχής άφησε την ωραία Νύφη πήρε μαζί του φρέσκες και παλιές εικόνες και χάθηκε μέσα στο… διαδύκτιο !
«Ν
α υποθέσω ότι είναι μια ιστορική στιγμή αυτή; Να υποθέσω ότι ζώ στο τέλος μιας εποχής για την πόλη; Να υποθέσω ότι όλοι οι άνθρωποι στη διάρκεια της ζωής τους αισθάνονται τουλάχιστον τέσσερις φορές ότι ζούν στο τέλος κάποιας εποχής; Να υποθέσω ότι περιέχομαι μέσα σε μια συλλεκτική εικόνα; Εντάξει, ας τα υποθέσω όλα αυτά. Πάντως υπάρχει ένα πράγμα για το οποίο είμαι εντελώς βέβαιος: εργάζομαι ως γ
καρσονάκι σε αυτήν εδώ την τρύπα. «Café et Restaurant du Port» γράφε
ι φιλόδοξα η ταμπέλα από πάνω μου, αλλά ένας καφενές είναι. Κι Εβραίοι έρχονται, και Τούρκοι έρχονται, κι Αρμένιοι έρχονται, κι όλους τους σερβίρω σβέλτα και σωστά. Άντε, σας αφήνω τώρα, γιατί έχω να συγυρίσω κάτι τραπέζια ! (Κώστας Λάμπρου, 13 χρονών, Ελληνόπουλο, γκαρσονάκι, 2.4.1904 / Φωτογραφία: Albert T’Serstevens, 1904 , Καφενείο του Λιμανιού)
«Το καλό φαγητό είναι αδιαπραγμάτευτη αξία! Είναι ένας σημαντικός παράγοντας των ανθρώπινων σχέσεων. Εχει σημασία πώς το επεξεργάζεσαι ή πώς το ξεφτιλίζεις. Στην ταινία λειτουργεί ως ένα μέσο για να εκφραστούν το πάθος, η αλληλεπίδραση μεταξύ δύο ανθρώπων, η ανάγκη να διεισδύσεις σε έναν άνθρωπο χωρίς λέξεις. Επίσης, το φαγητό μπορεί να μείνει στο μυαλό σου για πάντα αν φας κάτι πέρα από τα συνηθισμένα. Θεωρώ ότι οι σέφ είναι μεγάλοι καλλιτέχνες».
Σύμφωνα με το μύθο, η ομορφιά της Περσεφόνης θάμπωσε τον πανίσχυρο θεό του σκότους Πλούτωνα. Η γη άνοιξε και την κατάπιε. Αναζητώντας την, η Δήμητρα κατέφυγε στην Ελευσίνα.
No comments:
Post a Comment