«Καμιά φορά βλέπουμε ένα ξεροπόταμο να διασχίζει κάποιο χωριό ή μία πόλη και δεν του δίνουμε καμία σημασία. Και όχι μόνο αλλά πολλοί τον θεωρούν και «χωματερή». Αγνοούμε ότι όχι τυχαία στην αρχαιότατα οι ποταμοί ήσαν θεοποιημένοι και ενέπνεαν σεβασμό…
Σήμερα χρειάζονται περισσότερο από κάθε άλλη φορά, έστω και αργά, την αγάπη μας να την δείξουμε με κάθε τρόπο. Οι σκέψεις «χτύπησαν» και πάλι σαν είδαν τον Γλαύκο, τον φτωχό ψαρά να κατεβαίνει από το Παναχαϊκό με τα πόδια… αντί να ρέει ! 9 Σεπτεμβρίου 2010. Πάτρα οι ρόδες ανηφορίζουν να συναντήσουν το Γλαύκο στις πηγές του, οι σκέψεις τρυπάν το μυαλό και οι οφθαλμοί αποτυπώνουν εικόνες …Παναχαϊκό: στεφάνι πατρινό
Με πράσινο και σύννεφο πυκνό
Στα πόδια σου η Πάτρα ευλογεί
Τον Γλαύκο που την τροφοδοτεί
Με δροσερό νερό και ηλεκτρικό
Γλαύκε γλυκέ μου ποτάμιε θεέ
Έρχομαι τώρα να σε βρω
Τις όμορφες λεύκες σου να ειδώ
Που με κρυστάλλινο ποτίζεις υγρό
Και στο συνονόματο ταβερνάκι
Νόστιμους μεζέδες να γευθώ!
Γλαύκε υγρέ μου αθάνατε θεέ
Η Πάτρα σ’ αγαπά γιατί πλούσια
Κατ’ εξαίρεση της χαρίζεις ομορφιά…
Το αφιερώνω στο Παναγιώτη Αγγέλη ο οποίος μας οδήγησε και γευστικά μας ευχαρίστησε σε αυτό το πανέμορφο γαστριμαργικό γλαύκιο παναχαϊκό τοπίο. Με πολύ εκτίμηση. Χρίστος Ρουμελιώτης. 9/10/2010
«Το καλό φαγητό είναι αδιαπραγμάτευτη αξία! Είναι ένας σημαντικός παράγοντας των ανθρώπινων σχέσεων. Εχει σημασία πώς το επεξεργάζεσαι ή πώς το ξεφτιλίζεις. Στην ταινία λειτουργεί ως ένα μέσο για να εκφραστούν το πάθος, η αλληλεπίδραση μεταξύ δύο ανθρώπων, η ανάγκη να διεισδύσεις σε έναν άνθρωπο χωρίς λέξεις. Επίσης, το φαγητό μπορεί να μείνει στο μυαλό σου για πάντα αν φας κάτι πέρα από τα συνηθισμένα. Θεωρώ ότι οι σέφ είναι μεγάλοι καλλιτέχνες».
Σύμφωνα με το μύθο, η ομορφιά της Περσεφόνης θάμπωσε τον πανίσχυρο θεό του σκότους Πλούτωνα. Η γη άνοιξε και την κατάπιε. Αναζητώντας την, η Δήμητρα κατέφυγε στην Ελευσίνα.
No comments:
Post a Comment