Τα παιδιά της θυσίας

Μικρός περίπατος στο κέντρο της Αθήνας
Δεν είναι πρώτη φορά που ζαλώνομαι τις σκέψεις μου και «τραβώ» προς το κέντρο της Αθήνας. Η ανηφόρα της Σταδίου μπροστά μου. Κοιτάω επάνω : Εντυπωσιακά κλασσικά και νέα κτήρια. Άχαρα σιωπηλά παράθυρα και πόρτες ερμητικά κλειστές. Κοιτάω κάτω: Χιλιάδες ίχνη, ήχοι διαδηλωτών… Κοιτάω αριστερά: Κοραή. Συνύπαρξη μνημειακού τόπου βασανιστηρίων και σύγχρονου τρόπου ζωής. Επίθεση ένστολων κατά άστολων ! Πιο πάνω. Σταδίου και Εδουάρδου Λω. Πέτρουλας. Η επιγραφή δεν γράφει: Δωρητής Δημοκρατίας! Κοιτάω δεξιά. Κολοκοτρώνης. Το επίγραμμα δεν γράφει: Δωρητής Ελευθερίας. Τρικούπης. Το επίγραμμα γράφει «Η Ελλάς θέλει να ζήσει και θα επιζήσει» Θα ισχύσει; Βουλωμένο με τσιμέντο το κανόνι. Θυσία Αγγελικής… Η επιγραφή δεν γράφει: Θύμα παρα&κρατικής βίας και εργοδοτικής υπερ-αδιαφορίας. Πιο πάνω τα κλειστά παράθυρα του ΔΝΤ - συγνώμη της Βουλής ! Δεν ακούω τι (δεν) λένε μέσα. Θα μάθω από το Mega... Οι μέσα δεν τους ενδιαφέρει τι λένε οι έξω. Πιο κάτω. Γωνία Σερβίας καραγιώργη: 18 Οκτωβρίου 1944: Ο Γ. Παπανδρέου ανακοινώνει την απελευθέρωση της Αθήνας …μετά από τις φωνές του Σκόμπυ. Ερμού: Η επιγραφή γράφει: «Οκουραγιάμα – Αθήνα: είμαστε αδέλφια» Πιο πάνω ο άγνωστος γνωστός στρατιώτης. Επιστροφή: Το Ελληνικό Νομισματικό Ταμείο. Παίζει κάποιο ρόλο; Απέναντι το πανεπιστήμιο. Η Αθηνά (δεν) καμαρώνει την Αθήνα της. Ο Ρήγας θέλει να ξαναγράψει τον Πατριωτικό Ύμνο. Η Εθνική Βιβλιοθήκη θέλει να γίνει ψηφιακή. Ο Παλαμάς πιο πάνω γράφει ακόμα και μαρμαρωμένος και σκέφτεται τι ρόλο παίζει στο πολιτιστικό κέντρο του Δήμου ! Πιο πάνω. Σίνα και Ακαδημίας. Οικονομικό πανεπιστήμιο. Θα μας σώσει;
Απέναντι: Γυμνός ένας ιστός πάνω σε ένα ιστορικό κτίριο. Σίνα 16 Περιμένει τη γαλανόλευκη. Μέσα χοχλάζει το αίμα, γυμνάζεται το σώμα, είναι ζωντανό το πνεύμα. Το πνεύμα του Συλλόγου Συνταξιούχων Τραπέζης Ελλάδος. Το σπίτι των «παιδιών της θυσίας» 1943-2010. Εξήντα εφτά χρόνια. Κάθε θεσμός γράφει ιστορία. Και τα παιδιά του θεσμού αυτού μαζί με τόσα άλλα έμαθαν να «νικάνε τον εαυτό τους, να δουλεύουν συνειδητά και σωστά πάνω σε δημόσιο και κοινωφελές έργο»… «έμαθαν να δουλεύουν όλοι μαζί με αξιοπρέπεια και διαφάνεια» και να θυσιάζουν το αίμα τους για ένα πανανθρώπινο σκοπό που το λένε «Κοινωνικό Χρέος». Λέει ο κ.Γ.Καρπέτας. Ξαφνικά τα σιωπηλά παράθυρα, αποκτούν φωνή. Οι κλειστές πόρτες ανοίγουν και σαν αίμα από επαναστατημένη φλέβα πετάγεται έξω ο λόγος του πρωτεργάτη Ε.Γ.Μπίλιου.
Ένας λόγος που επί 20 συνεχή χρόνια βροντοφωνάζει: «Δώστε Ζωή στην Ελπίδα και την Ειρήνη! Γίνετε εθελοντές αιμοδότες! Οργανωθείτε ! Σταματήστε τους πολέμους, τις αιματοχυσίες, τις γενοκτονίες! Πετάξτε τα κράνη και τα όπλα από τα χέρια σας ! Ελάτε να ζήσουμε ειρηνικά μαζί»
«Μες στα χόρτα, μέσ’ στα λουλούδια,
Σαν τον Πίνδαρο εκφωνώ,
Φιλελεύθερα τραγούδια
Και το αίμα μου κρατώ
Για όποιον είναι ποθητό»
(λέει ο Σολωμός παντρεμένος στο λόγο του Μάκη)
Ω ! τι μεγάλη χαρά και ικανοποίηση που αισθάνθηκα από αυτό το μικρό περίπατο που με οδήγησε να γνωρίσω το φωτεινό μονοπάτι των «παιδιών της θυσίας» ! Σημ. Ο Ε.Γ. Μπίλιος δραστηριοποιείται δυναμικά στο Σύλλογο Συνταξιούχων ΤΕ και είναι συγγραφέας του βιβλίου «Η συμβολή του κοινωνικού μάρκετινγκ στην αντιμετώπιση του προβλήματος της αιμοδοσίας» 1984 και του πονήματος – εισήγησης στο ΔΣ του Ταμείου Υγείας της Τραπέζης Ελλάδος 29 Απριλίου 2010: «Τα παιδιά της θυσίας».
(Το αφιερώνω στον αιμοδότη της ελπίδας και της ειρήνης Μάκη Μπίλιο) Χρίστος Ρουμελιώτης Αθήνα, 14 Οκτωβρίου 2010