Anne at Marathon, Ιερά Λείψανα Μαραθώνος, Ελλάδος παιδιά..

Ιερά Λείψανα Μαραθώνος, Ελλάδος παιδιά.. Εκστασιασμένη αντικρίζω τα λείψανα σας ως χρυσό να σπινθηροβολούν, μέσα από τις ομιλούσες βιτρίνες του μικρού και ταπεινού τούτου μουσείου, ως μαρτυρίες μεγαλείου προστατευμένου με πορφυρό και ξηρό κονίαμα χρόνου.. Η θάλασσα με δάκρυα στα μάτια ακατάπαυστα, κυματίζει την αιώνια παρουσία σας, και παρηγορεί με το γοερό αεράκι της τις μάνες, τις γυναίκες και τους φίλους σας.. Ακίνητη μπρος στον τύμβο σας αφουγκράζομαι τους ψιθύρους σας, που αναδύονται από την απόλυτη σιωπή που ως βαρύς μανδύας σας προστατεύει από τον κρύο άνεμο.. Κλείνω τα μάτια βλέπω τα άτια να ορμούν μανιασμένα στον εχθρό και ακούω την κλαγγή των όπλων και τα ουρλιαχτά των πεισμωμένων στρατιωτών με τα σφιχτά σαντάλια.. Παιδιά του Μαραθώνα η κόνις των ιερών λειψάνων σας θα αιωρείται αιωνίως υπεράνω των επερχομένων γενεών για να υπενθυμίζει στην ανθρωπότητα το έπος σας.. Παραμένω ακίνητη εν μέσω πικρού χειμώνα και περιμένω  την γλυκιά άνοιξη κομίζουσα άπλετο φως και άφθονα χλωμά άνθη να στρώνουν για χάρη σας κάθε φορά το κάμπο.. Αντικρίζω τις γενναίες μορφές σας θαμπά στο στερέωμα να σφίγγουν το σπαθί της νίκης.. Περπατώ απαλά, σιωπηρά, να μην ενοχλήσω την ιερά σιγή της αθανασίας σας. Εδώ μια μικροσκοπική καφεπράσινη ορχιδέα γεννιέται κάθε άνοιξη με ωραίο τρόπο, για να δείξει πόσο η γη σας είναι ποτισμένη από απώλεια αλλά και με ηρωισμό και με ελευθερία.. Η θάλασσα για πάντα με δακρυσμένα μάτια θα πάλλεται υπενθυμίζοντας στους επισκέπτες την παρουσίας σας ως φρουρά των οσίων και των ιερών της γης σας.. Θεμιστοκλή, Αριστείδη, Κυναίγειρε, Καλλίμαχε, Στησίλαε Δάφνη, Ευκλείδη μ’ ακούτε; Ήρθα εδώ να οικειοποιηθώ ένα κόκκο από το κλέος σας.. Συγχωρήστε με! Διασκευή από το παρακάτω ποίημα της Αννας:

Bones and plains of Marathon.. sons of Greece.. Bones of Marathon, I stand alone and dread to  look, instead of gold, your bones, now covered in dry red dust lay in a corner, swept together in an insignificant posture,  that once held your magnificence. The sea speaks with salted tears, flowing in the constant unrelenting rhythm of eternal loss, lost souls unspeakable grief, broken hearts of mothers, lovers, friends. I wait alone and listen. Silence, so silent, appears as to be a heavy cloak, only lifted by the cold wind, sighing,  in the sleeping trees of Winter, i wait alone and listen. Can I still hear the clash of steel, the fearful horses the  creams of men, the acrid smell of battle?  Each tiny molecule imprinted in grains of grey sand, a record, forever captured, can never be swept clean, by the flow and ebb of endless tides. nor the footsteps of future humanity. I wait alone and listen. Spring awaits its time. Flowers of winter struggle to reach, the light, in faded colours, bracing against the bitter cold, bending to the ground against the fierce wind, across the plains of Marathon. Their sombre colours record the loss of life and the bravery and victory of the sons of Greece.. I  tread softly, silently, not to disturb the sleep and silence of those that fell. A tiny orchid of green and brown bravely pushes forth, from the layers of earth, still softly vibrating from deeper layers of painful memories. The sea speaks with salted tears, flowing in a constant unrelenting Rhythm, of eternal loss... The price of victory by the sons of Greece. I call your names as I stand near the sea. Abates, Airopos, Alexandros, Vasileides,  Damasithymos, Daphnis, Eucleides, Brave and Victorius for ever I wait alone to listen.