Ο Αχιλλέας ήταν αγέρωχος στο λιμάνι της Κύμης και μας περίμενε να επιβιβαστούμε. Η Florence ανέλαβε να τον αποθαναστήσει στο υδάτινο παλάτι του τη θάλασσα και το λιμάνι της Κύμης.
Το σχέδιο κατηρτήθει επί τόπου. Τέσσερις μέρες στη Σκύρο. Χωρίς κράτηση. Έτσι στη τύχη. "Ο βασιλιάς είναι φίλος μου θα μας βοηθήσει να βρούμε κατάλυμα" είπα στη Florence. Ok.
Ο καλός Αχιλλέας (το παλιό) πλεύρισε στο λιμάνι της Καλαμίτσα. Ο γνωστός μου δρόμος αγόγγιστα μας οδήγησε στη Χώρα.
Στενά δρομάκια κυρίευσαν το οπτικό μου πεδίο. Κυβικά σπιτάκια ριγμένα στις πλαγιές των λόφων. Ανέμελα παραθυρόφυλλα με σκουλαρίκια. Στην κορυφή ενός λόφου το κάστρο του Λυκομήδη. Μυρίζει παντού μυθολογία. Ο χρόνος έχει γλιστράει από τις κορυφές περνάει τις κατοικημένες πλαγιές τους δρόμους φτάνει στη θάλασσα στο Μώλο στο βουνό κύμα.
ι
«Το καλό φαγητό είναι αδιαπραγμάτευτη αξία! Είναι ένας σημαντικός παράγοντας των ανθρώπινων σχέσεων. Εχει σημασία πώς το επεξεργάζεσαι ή πώς το ξεφτιλίζεις. Στην ταινία λειτουργεί ως ένα μέσο για να εκφραστούν το πάθος, η αλληλεπίδραση μεταξύ δύο ανθρώπων, η ανάγκη να διεισδύσεις σε έναν άνθρωπο χωρίς λέξεις. Επίσης, το φαγητό μπορεί να μείνει στο μυαλό σου για πάντα αν φας κάτι πέρα από τα συνηθισμένα. Θεωρώ ότι οι σέφ είναι μεγάλοι καλλιτέχνες».
Σύμφωνα με το μύθο, η ομορφιά της Περσεφόνης θάμπωσε τον πανίσχυρο θεό του σκότους Πλούτωνα. Η γη άνοιξε και την κατάπιε. Αναζητώντας την, η Δήμητρα κατέφυγε στην Ελευσίνα.
No comments:
Post a Comment