Οι Ελληνες αγαπούν τα ελληνικά ονόματα !

Κόκκινα και άσπρα κουτιά : Το καθένα με την ομορφιά του !
Ανάλογα πως τα βλέπει ο καθείς ! (Φωτό-roumeliotis, 4ος 2006)

Το παρακάτω άρθρο είναι αναδημοσίευση από την Ελευθεροτυπία της 03/02/07 και θα μπορούσε να θεωρηθεί συνέχεια του άρθρου του Hotel Week 70 που θα βρείτε παρακάτω και που μιλά για το νέο προφίλ των τουριστών - απόψεις που ακούστηκαν στο forum της Πίζας.

Το άρθρο που ακολουθεί το έχει γράψει ο Αλέκος Φασιανός

Πλοία χωρίς όνομα !

Κοιτάζοντας τη θάλασσα μακριά, βλέπεις να περνούν κάτι κόκκινα κουτιά ή σκούρα μπλε και σε πιάνει μια θλίψη. Ψάχνεις να δεις κανένα άσπρο μακριά, να αισθανθείς τη θαλασσινή συγκίνηση αυτού του κύματος του Αιγαίου που πλησιάζει ανάλαφρα και μεταμορφώνεται σε αγαπημένο λευκό πλοίο και αμέσως απογοητεύεσαι γιατί αντ' αυτού βλέπεις να μπαίνει στο λιμάνι ένας όγκος, ένα κασόνι με θόρυβο με αναστροφές, πίδακες νερού και μυρωδιές πετρελαίου. Και λες, τι πάθαμε. Το χειρότερο είναι ότι δεν έχει όνομα. Περιμένεις να δεις γραμμένο στην πλώρη κανένα ποιητικό ελληνικό όνομα που θα σου θυμίζει κάποιο παρελθόν, κάποια έννοια εθνική, κάποιον ήρωα, κάτι τέλος πάντων που θα σε διδάξει κιόλας να ξαναθυμηθείς τους ελληνικούς αγώνες της παλιγγενεσίας, της Ιστορίας ή της ποίησής μας. Τι ωραία τα καραβάκια του Σαρωνικού παλιά, όπως το «Νεράιδα», που πηγαίναμε στην Υδρα, το «Χαρά», το «Χρυσή Αμμος», το «Οδυσσέας», το «Πορτοκαλής Ηλιος», το «Παναγία Μυρτιδιώτισσα», το «Μιαούλης», το «Κανάρης».

Αντ' αυτών βλέπουμε ξενικά ονόματα, όπως «Χάι Σπιντ 1», «Χάι Σπιντ 2», «Φλάι Κατ», «Φλάι Ντόλφιν». Και τελικά ούτε τα ονόματα διακρίνεις γιατί βλέπεις γραμμένα «Vodafone» ή «Τελεστέτ» με τεράστια γράμματα και νομίζεις ότι το καράβι είναι διαφήμιση, γεμάτο κινητά. Και γιατί πρέπει να την τρώμε με το ζόρι. Εγώ ενοχλούμαι να βλέπω πλοία επιβατικά με διαφήμιση. Τότε θα μπορεί ο κάθε ένας που πληρώνει να βάζει το όνομά του και να επιπλέει περήφανος. Αλλά ο κόσμος δεν διερωτάται, δέχεται οτιδήποτε μέσα στην ταλαιπωρία της αναμονής, βαριέται και σκέφτεται πώς να πάει μιαν ώρα αρχύτερα στον προορισμό του να τελειώνει. Αλλά όταν κανείς δεν μιλάει, νομίζω ότι θα παραμιλάει μετά. Ετσι χάνουμε. Ετσι χάνουμε τη γλώσσα μας σιγά σιγά, τις λέξεις μας, που τόση αξία έχουν γιατί εκφράζουν τα συναισθήματά μας τα καλά και τα σπουδαία. Τι θα πει «Χάι Σπιντ» κανείς δεν καταλαβαίνει από τον λαό. Νομίζει ότι λέει «Χάι Σπίτι». Πραγματικά έχουμε πλημμυρίσει από ονόματα ακατανόητα και ακατάληπτα στη ζωή μας, από προϊόντα και μαγαζιά με ξένα ονόματα που δεν είναι μόνο μεταλλαγμένα αλλά μετονομασμένα.

Η γαλλική ακαδημία προσέχει να μην ξεπερνούν ένα ορισμένο ποσοστό οι ξένες λέξεις. Οι Γερμανοί οργανώνουν διαγωνισμούς για τις ομορφότερες λέξεις τους, των ποιητών και των φιλοσόφων.

Στο Πεκίνο, που πήγα, διοργανώνουν φεστιβάλ μύθου. Εμείς γιατί ξεχνάμε και αδιαφορούμε για τους δικούς μας μύθους και από την άλλη μεριά κάνουμε τους μπουζουκοπατριώτες;

Χωρίς να θεωρούμαι νοσταλγός του παρελθόντος, είμαι φανατικός στη διατήρηση της γλώσσας μας και της γραφής μας. Γιατί είναι το καλύτερο μέσο για να κρατάμε την εθνικότητά μας. Φανταστείτε χωρίς τη γλώσσα η συνεννόηση πώς θα γινόταν. Βέβαια υπάρχουν και ξένες λέξεις σε κάθε γλώσσα. Αυτό γίνεται όταν δεν βρίσκεις λέξεις να περιγράψεις ένα νόημα. Δανειζόμαστε έτσι από αλλού. Αλλά χωρίς αναγκαίο λόγο «σούπερ κατ» ή «σούπερ μάρκετ», γιατί; Αφού είχαμε παλιά τα παντοπωλεία με ωραίες μυρωδιές, θα μπορούσαμε τουλάχιστον να τα λέμε τώρα υπερπαντοπωλεία!

Ας κρατήσουμε, λοιπόν, ωραία ονόματα θαλασσινά και ηρωικά για τα πλοία μας. Και η φαντασία ας ενωθεί με το κύμα και τη θάλασσα να ευχαριστιόμαστε το ταξίδι με λευκά και γαλάζια.

Αλέκος Φασιανός Ελευθεροτυπία 03/02/07

Φωτο-roumeliotis Μάιος 2006 Κορινθιακός