Το καφενείο "πρώην Τσουλούφα" στο Μελίσσι
Φωτο-roumeliotis
Οι παρακάτω σκέψεις αποτελούν συνέχεια του άρθρου "Οι καφετζήδες" του Αλέκου Φασιανού από τη στήλη της Ελευθεροτυπίας "Με το μάτι του ζωγράφου"
Η Ελλάδα είναι χρωματισμένη με τη λέξη «καφε-νείο». Η λέξη καφέ-νείο είναι πολύ δυνατή λέξις . Την άκουσα πρώτη φορά από τη μητέρα μου μέσα σε μια φράση: "Ο πατέρας σου είναι στο καφέ-νείο". Η λέξη καφέ-νείο είναι πολύ σπουδαία λέξις. Γιατί ο πατέρας μου μετά την δουλειά στο κτήμα εκεί πήγαινε. Εκεί διαμόρφωνε άποψη για το πώς θα χειριστεί σοβαρά αγροτικά ζητήματα. Εκεί ζυμωνόταν πολιτικά.
Η λέξη καφέ-νείο είναι πολύ ιερή λέξις. Γιατί μετά την εκκλησία η σοφή ηλικία του χωριού εκεί κατέληγε για το παραδοσιακό καφεδάκι, το κλασικό ουζάκι με το μεζεδάκι ή για να αλληλοεξοντωθεί στη κολιτσίνα ! Το καφέ-νείο μετατρεπόταν σε κέντρο διασκέδασης για όλες τις ηλικίες τις αποκριές, Μία φορά τη βδομάδα σε κινηματογράφο, ακόμα και σε σουβλατζίδικο. Πολλές χάρες – χαρές έδινε αυτός ο τόπος ακόμα και τρόφιμα. Το κάθε καφέ-νείο ήταν χρωματισμένο και με τη λέξη «πολιτική» που υποχρεωτικά χρωμάτιζε - πέρα από το καφέ - και το καφε-τζή του. Ο καφέ-τζής ήταν ένα ικανό και πολύ κοινωνικοποιημένο άτομο. Από το Μελίσσι Κορινθίας θυμάμαι τα καφέ-νεία του «Πάτροκλα» του «Φαϊντουνιά» του «Τσουλούφα» και του «Μαξούτη» σαν τα πιο παλιά και του «Κόλλια» ένα νεώτερο. Τα δρώμενα εκεί είναι υπόθεση των ειδικών να τα αφηγηθούν. Εγώ δεν τα έζησα λόγω φευγιού. Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια. Τη λέξη καφέ-νείο – καφέ-τζής τη συναντάω συχνά – πυκνά στη ζωή μου και τη σέβομαι γιατί αποτελεί παράδοση. Γιατί είναι μια «τέχνη» αυτοδίδακτη και αναντικατάστατη. Πολλές γωνιές της Ελλάδας και σήμερα διατηρούν τα χαρακτηριστικά της. Χαρακτηριστικά που έχουν εκλείψει ή λείπουν από την (δυτική) Ευρώπη. Πολλοί από τους επισκέπτες της χώρας μας – τουρίστες που λένε – λαχταρούν να επικοινωνήσουν μαζί τους. Τους ψάχνουν. Ψάχνουν να γνωρίσουν και μέσα από αυτούς, το αυθεντικό «τις ρίζες τους». Αλλά για να βρεθούν αυτοί και να αποτελέσουν ένα οργανωμένο πόλο έλξης είναι μια άλλη τέχνη δεν έχει να κάνει με την λέξη «τουρισμός» αλλά με τις λέξεις «άνθρωπος», «πολιτισμός» και που αυτές ευτυχώς υπάρχουν ακόμα πολύ έντονα στην πατρίδα μας. Έχω γνωρίσει στο διάβα αρκετές τέτοιες περιπτώσεις που θα μπορούσαν να αποτελέσουν και «δια-ανθρώπινο δίκτυο» ακόμα..
Αλλά για αυτό θα μιλήσουμε μια άλλη φορά.
Χρήστος Ρουμελιώτης Αθήνα,Δευτέρα, 26 Φεβρουαρίου 2007Σημ. : Διαβάστε ακόμα στο http://dokimos.over-blog.com
το ποιηματάκι "Το καφεδάκι της γιαγιάς" 09-01-2002
«Το καλό φαγητό είναι αδιαπραγμάτευτη αξία! Είναι ένας σημαντικός παράγοντας των ανθρώπινων σχέσεων. Εχει σημασία πώς το επεξεργάζεσαι ή πώς το ξεφτιλίζεις. Στην ταινία λειτουργεί ως ένα μέσο για να εκφραστούν το πάθος, η αλληλεπίδραση μεταξύ δύο ανθρώπων, η ανάγκη να διεισδύσεις σε έναν άνθρωπο χωρίς λέξεις. Επίσης, το φαγητό μπορεί να μείνει στο μυαλό σου για πάντα αν φας κάτι πέρα από τα συνηθισμένα. Θεωρώ ότι οι σέφ είναι μεγάλοι καλλιτέχνες».
Σύμφωνα με το μύθο, η ομορφιά της Περσεφόνης θάμπωσε τον πανίσχυρο θεό του σκότους Πλούτωνα. Η γη άνοιξε και την κατάπιε. Αναζητώντας την, η Δήμητρα κατέφυγε στην Ελευσίνα.
