Ενα ιστορικό σημείο, το καστράκι στο Μπούρτζι του Βασιλικού
λίγα χιλιόμετρα νότιοανατολικά της Χαλκίδος, φωτό ΧΡ
Όχι συχνά, ταξιδεύω. Πιστεύω πως στους περισσότερους ανθρώπους αρέσει η φυγή. Η συνάντηση με ένα όμορφο άγνωστο. Αλλά και με ένα οικείο εκτός οικίας και εργασίας περιβάλλον και πάλι και πάλι. Ο συνδυασμός και των δύο, η αλλαγή παραστάσεων, ένα ασυνήθιστο φυσικό ψυθίρισμα, μια εικόνα από τη καλημέρα του άλλου, η δοκιμή μιας διαφορετικής γεύσης από τη σκέψη, το λόγο ενός αγαθού ψαρά, το αντίκρυσμα του τελειώματος ενός βράχου, ή ενός ομιλητικού κορμού δένδρου ή το μοίρασμα της ψυχής του ανθρώπου με ένα τροχοφόρο ή τετράποδο μέσο φυγής είτε με κάτι άλλο. Όλα έτσι ανακατεμένα, αυθόρμητα, μοιρασμένα μεταξύ καρδιάς και ψυχής, αισθήσεων και αισθημάτων, πληρότητας και κενού, μεταξύ υλικού κορεσμού και πνευματικής δίψας τα αποζητώ σε κάθε έξοδο. Νιώθω ευτυχισμένος όταν στο δρόμο συναντήσω κάτι από όλα αυτά. Γυρίζω σπίτι πλήρης ευφορίας και χωρίς άγχος μήπως και μείνω από "μπαταρία" κατά τη διάρκεια των επόμενων ψυχο-βόρων και ενεργο-βόρων ανθρωπο-ωρών μου !
Γιατί τα λέω όλα αυτά;
Γιατί πολλά από αυτά τα στοιχεία που προανέφερα τα βρίσκω στη νήσο Εύβοια.
Ελάτε να σας τα γνωρίσω έτσι όπως τα νιώθω….
Χρήστος Ρουμελιώτης
Πέμπτη, 31 Ιανουαρίου 2008
«Το καλό φαγητό είναι αδιαπραγμάτευτη αξία! Είναι ένας σημαντικός παράγοντας των ανθρώπινων σχέσεων. Εχει σημασία πώς το επεξεργάζεσαι ή πώς το ξεφτιλίζεις. Στην ταινία λειτουργεί ως ένα μέσο για να εκφραστούν το πάθος, η αλληλεπίδραση μεταξύ δύο ανθρώπων, η ανάγκη να διεισδύσεις σε έναν άνθρωπο χωρίς λέξεις. Επίσης, το φαγητό μπορεί να μείνει στο μυαλό σου για πάντα αν φας κάτι πέρα από τα συνηθισμένα. Θεωρώ ότι οι σέφ είναι μεγάλοι καλλιτέχνες».
Σύμφωνα με το μύθο, η ομορφιά της Περσεφόνης θάμπωσε τον πανίσχυρο θεό του σκότους Πλούτωνα. Η γη άνοιξε και την κατάπιε. Αναζητώντας την, η Δήμητρα κατέφυγε στην Ελευσίνα.
No comments:
Post a Comment