Γρήγορα γρήγορα παιδιά, είπα !
Πάμε Χαλκίδα, Πάμε Χαλκίδα !
Εκεί σ’ ένα μπαλκόνι, σε μια γωνιά,
Είδα, το μπάρμπα Γιάννη το Σκαρίμπα !
Μια πόρτα διπλά μανταλωμένη
Απ’ τη σκουριά η έρμη «φιμωμένη»
Καθώς την προσπερνούσα,
Την άκουσα παραμιλούσα !
Χαλκίδα, Χαλκίδα μ’ ακούς; Έλεγε…
Ο μπάρμπα Γιάννης είμαι, ο Σκαρίμπας
Δεν σου κρατώ κακία
Γιατί δεν μου φυλάς …οικία
Οικία για μένα είναι τα νερά σου
Αυτά που πηγαινοέρχονται, σιμά σου
Οικία για μένα είναι τα παιδιά σου
Αυτά που πίνουνε τα δάκρυά σου…
Χαλκίδα, Χαλκίδα έλεγε
«Τρέμω τα γητέματα σου»
Σ' αγαπώ δεν θάθελα να χάσω
Τα εναπομείναντα πήματά σου!
Χρήστος Ρουμελιώτης
Χαλκίδα, 19 Φλεβάρη 2010
«Το καλό φαγητό είναι αδιαπραγμάτευτη αξία! Είναι ένας σημαντικός παράγοντας των ανθρώπινων σχέσεων. Εχει σημασία πώς το επεξεργάζεσαι ή πώς το ξεφτιλίζεις. Στην ταινία λειτουργεί ως ένα μέσο για να εκφραστούν το πάθος, η αλληλεπίδραση μεταξύ δύο ανθρώπων, η ανάγκη να διεισδύσεις σε έναν άνθρωπο χωρίς λέξεις. Επίσης, το φαγητό μπορεί να μείνει στο μυαλό σου για πάντα αν φας κάτι πέρα από τα συνηθισμένα. Θεωρώ ότι οι σέφ είναι μεγάλοι καλλιτέχνες».
Σύμφωνα με το μύθο, η ομορφιά της Περσεφόνης θάμπωσε τον πανίσχυρο θεό του σκότους Πλούτωνα. Η γη άνοιξε και την κατάπιε. Αναζητώντας την, η Δήμητρα κατέφυγε στην Ελευσίνα.
No comments:
Post a Comment