Συναισθήματα "φυγής"

Συναισθήματα «φυγής»: (Υπάρχουν «φυγές» και «φυγές». Εμείς εδώ θα πάρουμε μία ήπιας μορφής…) Η «φυγή» είναι ένα συναίσθημα που με κυριεύει κατά καιρούς και συνοδεύεται με άλλα περίεργα υπο-συναισθήματα: πχ ανάκτησης μιας απώλειας, μιας συγνώμης ή ενός ευχαριστώ στη φύση, επαφής με την τρυφερότητα, τη στιλπνότητα, την αγριάδα, το χώμα, τη πέτρα, το βράχο, το σύννεφο, το μύθο, αγγίγματος μιας αφανούς, ανεξιχνίαστης και εξελισσόμενης υπεράνω όλων δημιουργίας. Ένα πλέγμα εμπειριών λειτουργεί σαν μια ασπίδα αντιλήψεων προστασίας (μου;) από τις «δυσκολίες» της ζωής. Ο άνθρωπος παρ’ όλες τις «δυσκολίες» που συναντά στη ζωή του είναι στο χέρι του να τις ξεπεράσει με απλές κινήσεις που δεν χρειάζονται σοφία ή τεχνολογία να υλοποιηθούν. Θέληση και μόνο θέληση και πάλι θέληση ντυμένη με έμπνευση, σεμνότητα, φρόνηση και υγεία για να υλοποιήσει ένα ευγενή στόχο. Αλλά γι αυτό θα μιλήσουμε μια άλλη φορά. Τώρα η «φυγή» Η «φυγή» λοιπόν ο καλός μου φίλος μου προτείνει : Πάμε. Φύγαμε. Τα παρατάμε. Κυλάμε. Περπατάμε. Ο, τι θέλεις. Στρέφω το βλέμμα, όχι απελπισμένα, στο Παρελθόν: «Είμαι δω μου λέει। Ζωντανό। Αρχαίο। Ελληνικό। Φυσικό। Έλα. Με λένε και Παρών. Μάθε με λίγο ζήσε με μια στιγμή. Θέσε με στη αγέλαστη σου μνήμη. Δεν θα χάσεις. Βότανο. Θυμάρι. Πουρνάρι. Ρίκι. Παυσανίας. Έλατος. Αίπυτος. Στύμφαλος. Φενεός. Ηρακλής. Ιφικλής. Είμαι ο αδελφός του Ηρακλή. Είμαι δω κάτω από την αψίδα του «Ζάρακα» και περιμένω να περάσει η Αθηνά η Τριτωνία να ανεβούμε στην Ακρόπολη, να δούμε τον Πάνα, να δώσω και ένα χέρι βοηθείας στον αδελφό μου που φτιάχνει τις καταβόθρες στη Φενεό»… Η «φυγή» ζωντανεύει, φουντώνει, θεριεύει, τρέφεται από το φυσικό πράσινο, διεισδύει στη οργανωμένη κοινωνία των δένδρων και των παιδιών τους, στο θρόισμα των φύλλων τους, στις γειτονιές των μυκητοφορεμένων κλαδιών τους, στις χορδές των ερωτικών κελαηδοφόρων άγριων πουλιών, στη γλύκα των καρπών του δάσους, στην αγνότητα χιονογεννημένων υδάτων, στην ερημικότητα των ζωντανών γεφυριών, στη κατανυκτική ατμόσφαιρα των μοναστηριών, στην πραότητα των μοναχών, στο ρίγος του ακούσματος των στίχων των αγγέλων, στις συνομιλίες των κορυφών των βουνών… με τον Αη Γιώργη…
«Όταν οι ψυχές των ανθρώπων
θέλουν να συνομιλήσουν με τον ...θεό

Ανεβαίνουν στις κορυφές των βουνών του Φεναιού
όπου βρίσκεται η Μονή του Αγίου Γεωργίου

(Λίμνη Δόξα) και τα λένε...

Η «φυγή» ορκίζεται να παραμείνει ζωντανή, και συνοδοιπετούσα με τα λευκά όνειρα των αγγέλων και των συννεφο-ντυμένων φίλων τους… Ευχαριστώ τη φύση για τη διακόσμηση του κειμένου, και το διαδίκτυο για τις μυθικές αναφορές του.
Αθήνα, 20 Φεβρουαρίου 2011-02-20
http://roumeliotis.blogspot.com
http://dokimos.over-blog.com