Η όψη του Μουσείου σταθερά ελκυστική για φωτογράφηση χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο που μάταια αναζητούσα. Αμέριμνες δύο μαμάδες έπαιζαν με τα παιδάκια τους και αναγκαστικά τις συμπεριέλαβα στο κάδρο χωρίς να το πολυθέλω. Οπα! να και το παρτέρι του Μουσείου απεριποίητο! Δεν θάθελα να το αποθανατίσω σε αυτήν την κατάσταση ας πούμε επιεικώς, "καθυστέρησε να περάσει ο κουρέας". Δεν πειράζει είπα ας πάρω μια φωτογραφία και "εκ του αποτελέσματος θα κριθώ" θυμήθηκα τα λόγια του αόρατου Δήμαρχου Αθηναίων ένα πρωινό, θα ήταν Αύγουστος θαρρώ, που άθελά μου βγήκε στον Παπαδάκη του Αντένα. Από τότε δεν έχω ξαναδεί τον εν λόγω είτε τηλεοπτικά είτε δια ζώσης. Ο περιβάλλον χώρος δεν έδειχνε τίποτα το ιδιαίτερο με τα ευθυτενή φοινικόδεντρα να παρατηρούν τους περαστικούς και τους επισκέπτες του Μουσείου αμέριμνα. Σημ. Ο φοίνικας έχει την ιδιότητα να μετρά τα χρόνια του μέσα από τα στρώματα των πτυχών στο κορμό του. Μετρήστε τα χρόνια του Μουσείου, αν ο φοίνικας φυτεύτηκε την εποχή που ανηγέρθει το κτίριο.
Οι κουτσιουπιές έκαναν παρέα στα φοινικόδεντρα περήφανες για τις μωβέ φορεσιές τους. Κάθε χρόνο σταθερές στο ραντεβού της Άνοιξης ανέξοδα δίνουν τον χρωματικό τόνο στο εμβληματικό χώρο. Αισθητή η παρουσία των "αοράτων" της πόλης και πολυπληθής η παρουσία των ιπτάμενων ταχυδρόμων. Δεν παραλείπω σε κάθε ευκαιρία να παγώσω μια από τις τσακπίνικες άκρως εξερευνητικές και επαγρυπνιστικές στάσεις τους! Όσο για το τιτιβισμάτους τους μόνο ο Αριστοφάνης ή ο Βασίλης Ρώτας θα μπορούσαν πετυχημένα να μιμηθούν και ερμηνεύσουν!
Πάρα κάτω το περήφανο και ανυπότακτο κτίριο του Πολυτεχνείου! Κανένα παράπονο για τις ταγγιές στο σώμα του! Και στο κάτω κάτω οι δημιουργοί τους τις θεωρούν εικαστική παρέμβαση ή τοίχο face book για να διατυπώσουν τα μηνύματα τους ή τα δίκαια αιτήματά τους! Αχ πόσο θα ήθελα να τους άκουγα σε ένα πάνελ μιας δημόσιας συζήτησης να παρουσιάζουν τις απόψεις τους, να απαντάνε στα ερωτήματά μας, να διηγούνται τα στόρι τους, τους πόνους τους, τα προβλήματά τους! Φαντάζομαι ότι θα είχαν άπειρες προτάσεις να καταθέσουν και θα έπαιρναν άπειρες πρωτοβουλίες αν οι ασημάντως γνωστοί ψάθινοι άρχοντες τους έδιναν ευκαιρία. Και δεν μιλάω για ευκαιρίες επιβίωσης ώς χάρισμα, αλλά ως δικαιώματα ανάδειξης δημιουργίας και ανάπτυξης ταλέντων, δεξιοτήτων, εργασιακών δραστηριοτήτων, ίσων προς ίσους χρηστών και δημιουργών του πολιτισμικού γίγνεσθαι της πόλης - χώρας. Οπτικά με πειράζει η εικόνα αυτή, ανθρωπιστικά και ιδεολογικά όχι, τουριστικά ναι, πολιτισμικά ναι, συναισθηματικά όχι, διαχειριστικά ναι. Πριν 2-3 χρόνια είχα φωτογραφήσει τις ταγγιές στο ίδιο σημείο και είχα κάνει ευγενικά παράπονά στην υπουργό πολιτισμού και ώ του θαύματος ύστερα από λίγο καιρό είδα συνεργία να αποκαθιστούν την βλάβη (έχω και φωτογραφία μάλιστα! Θα πρέπει να ψάξω το φωτογραφικό μου αρχείο και να εντοπίσω τους καθαρούς πλέον τοίχους και να ευχαριστήσω την υπουργό Λυδία Κονιόρδου για το ενδιαφέρον της. Της το οφείλω! Εκεί στην εξώπορτα παραμένουν τα συνθήματα με real or fake γραφή αλλά αιώνια σε αξία ΕΞΩ ΑΙ ΗΠΑ, ΕΞΩ ΤΟ ΝΑΤΟ. Η σκέψη μου όμως δεν ήταν εκεί γιαυτό και έβαλα μέσα από τα κάγκελα το κινητό για να φωτογραφήσω τον αγαπημένο μου (ως δομή) εσωτερικό χώρο. Κάποτε είχα προωθηθεί μέχρι μέσα ψηλά και είχα θαυμάσει τον εσωτερικό διάκοσμο.
Πλατεία του φιλέλληνα Κάνιγγος. Επέλεξα να φωτογραφήσω το γαλάζιο με μωβ κλωστές κέντημα του καθαρού ουρανού, ως εφαίνετο μέσα από το παράθυρο της ντόπιας κουτσουπιάς, ως δώρου ημέρας, παρά τα μαύρα μαντάτα κορονοϊοκτυπημένης οικουμένης.
Ακαδημίας. Ξαφνικά παρατηρώ ασυνήθιστη ακινησία και βρίσκομαι μόνος στη μέση του χωραφόδρομου ανεμπόδιστος από τροχοφόρα να φωτογραφίζω την ερημιά. Νομάτες ελάχιστοι περίμεναν στη στάση, ούτε καν υποθέτω δημόσιοι υπάλληλοπελάτες του άλλοτε πανίσχυρου πολιτικά πελατο-υπουργείου εμπορίου δίπλα. Μπρος στον έρημο δρόμο και λόγω συγκυρίας βρήκα ενδιαφέρον να ενθέσω εδώ μεταχρονολογημένα ένα απόσπασμα από το βιβλίο // Το δακτυλίδι της Τρελλής // του Δημητράκη Ι. Δασκαλόπουλου για τον άνθρωπο:
"Ο καθένας από τους ανθρώπους είναι ένας, μοναχός, ολομόναχος, ζεί ταχατες με τους άλλους, ο φόβος τον ανάγκασε στη συγκέντρωση. Όμως οι προθέσεις τους, οι βλέψεις τους, οι συλλογισμοί τους, είναι χώρια". Δύο άνθρωποι, εκατό, χίλιοι, λένε το ίδιο πράμα, όπως το είδανε, κι όμως ο καθένας από αυτούς, το καταλαβαίνει με το δικό του τρόπο, ή μάλλον το καταλαβαίνει όπως τούρχεται βολικότερα στο συμφέρον"..
Εδώ ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ στον Αμάραντο που μου χάρισε το βιβλίο // Το δακτυλίδι της τρελλής // που θα συναντήσουμε στο νοτιοδυτικό μέρος της Ακρόπολης λίγο αργότερα.
Τι σύμπτωση. Ο ίδιος ο φόβος σήμερα τον έκλεισε μέσα στο σπίτι κατά μόνας ! Με μιας απεμπόλησε την αξία της κοινότητας, της πανίδας, της χλωρίδας, για να ανακατευθυνθεί προς το εσωτερικό του και να του δοθεί η ευκαιρία του αναστοχασμού και της φυγής από τον αόρατο εχθρό του που αυτή τη φορά ήρθε να φθάσει μέχρι τα σωθικά του. Ιδού το αποτέλεσμα έρημος κεντρικός δρόμος, σπάνιο φαινόμενο για πόλη, ελεύθερος να προσφέρει εξαιρετικές υπηρεσίες σε όχι όμως ταχτικούς περιπατητές. Εντυπωσιακό; Εξαιρετικό αστικό τοπίο; άξιο να καταγραφεί; όχι τίποτα από όλα αυτά πείτε ψηφίδα άμμου στην εικόνα της ημέρας, καπρίτσιο στιγμών που επαναλήφθηκαν πολλές φορές κατά τη διάρκεια της διαδρομής.
Ακαδημίας και Πνευματικό Κέντρο άλλοτε γενικό νοσοκομείο ως κτίριο. Μετά βίας να βρω την κατάλληλη γωνία και απόσταση να το αποθανατίσω χωρίς ταγγιές και άλλες ασχήμιες. Και δω κατάσταση περιβάλλοντος χαμηλής ποιότητας αν και οπτικά (από) δεκτό. Τι να πω για εμβληματικά κτίρια με σημαντική δημόσια αρχιτεκτονική και κουλτούρα που δυστυχώς δεν μπόρεσαν να κερδίσουν μαζική επισκεψιμότητα τουλάχιστον. Παράπονο και από μένα βέβαια πρέπει να έχουν καθώς μία μόνο φορά τα αξιοποίησα για κάτι ασήμαντο. Εκείνο όμως που συμβαίνει κάθε φορά που περνάω απ' έξω είτε από Ακαδημίας εν κινήσει είτε επισκεπτόμενος το βιβλιοπωλείο Πολιτεία είναι το μνημείο του Κωστή Παλαμά. Έτσι πολλάκις το έχω φωτογραφήσει με όλες τις κατά καιρούς φωτομηχανές μου, έχω σιχτιρίσει τους υβριστές του οι οποίοι με ταγγιές ασχημόνησαν πολλές φορές. Εδώ μπράβο στη προηγούμενη δημοτική αρχή για την αποκατάσταση). Αυτή τη φορά παρατήρησα από μακρυά ότι ήταν πεντακάθαρο και σήκωσα τη μηχανή. Όχι μη! το άγαλμα μου φώναξε! δεν βλέπεις το χάρτινο από γλυκά κουτί και τα μερμήγκια δίπλα μου; Ωχ! είπα συγνώμη και το απομάκρυνα με χαρά και ξανασήκωσα τη μηχανή. Όχι μη! ξανάκουσα τη φωνή. Μη το κάνεις αυτό δεν βλέπεις το πλαστικό του καφέ κύπελο που παράτησε κάποιος δίπλα στο χέρι μου; Δεν ήπια εγώ καφέ και μάλιστα καπουτσίνο!. Ωχ! ξανά είπα συγνώμη και απομάκρυνα το πλαστικό με αγανάκτηση προς τη μεριά του Δήμου (και όπου πάει σκεπτόμενος τη στραβομάρα των συνεργείων καθαρισμού αλλά έχοντας και στο νου μου τους ασυνείδητους που το άφησαν). Η ιεροτελεστία προσκύνημα διεκπεραιώθη(κε) γρήγορα και προχώρησα προς συνάντηση με την δραματική Κυβέλη και με την λειψή καρατομημένη προτομή του Αντώνη Τρίτση. Αιδώς Αργίοι! Εδώ απλά άφησα ένα θεωρητικό σημείωμα για επανάκαμψη και αφιέρωση ενδιαφέροντος και χρόνου για τις δύο αυτές προσωπικότητες του δημοσίου και όχι μόνο βίου. Πάντως αν ήμουν Αθηναίος Δήμαρχος θα ντρεπόμουν για την κατάσταση του βάθρου με την αόρατη προτομή πολιτικού αυτού άρχοντα ο οποίος άφησε το στίγμα του στην τοπική αυτοδιοίκηση ως δήμαρχος Αθηναίων. Θα ντρεπόμουν επίσης και για την καπηλεία του ονόματός του και των δημοκρατικών ευαισθησιών του από σύγχρονους, ακριβώς απέναντι στις ιδέες του, πολιτικούς. (βλέπε αντικατάσταση του σχεδίου "Φιλόδημος" από το "Αντώνης Τρίτσης" χωρίς διαβούλευση μαζί του).
Ένα ουρανομήκες φοινικόδενδρο κέρδισε πάλι την ματιά μου και αποφάσισα να το πάρω μαζί μου!... καθόλου δύσκολο, σήκωσα και πάλι τη μηχανή και νάσου εντός. Ο αγαλματολατρισμός μου με έσπρωξε νότια προς την Πανεπιστημίου ανάμεσα στα κτίρια της Ακαδημίας και του Πανεπιστημίου για να συναντήσω την Ασπασία. Εδώ οι αδύνατες ιστορικές μου γνώσεις δεν μου επέτρεψαν αμέσως να εντοπίσω το ιστορικό της στίγμα, αν και με τον Περικλή έχω καλή σχέση. Η Ασπασία Μάνου και η ρομαντικοαριστοκρατικόβασιλική ιστορία της δεν θα με ενδιέφερε και τόσο για πολύ ακόμα.
Ο δρόμος στη συνέχεια είχε την δική του (αρχαία ιστορία), βλέπε απομεινάρια ενός τμήματος της οχύρωσης των Αθηνών (Θεμιστόκλεια οχύρωση) στη συμβολή της Πανεπιστημίου και Βασιλίσσης Σοφίας, καθώς και ένα ανεγειρόμενο ξενοδοχείο.
Πολύ φοβάμαι ότι το αφήγημά του μπατάρει πότε προς την αγαλματολατρεία, πότε προς την δρομολατρεία πότε προς την κτιριολατρεία, προτομολατρεία, αρχαιολατρεία, ακροπολολατρεία και ούτω κάθε εξής και δεν μπορώ να το ελέγξω.. Ασε που συχνά παρεμβάλλεται και ο αντικορονοϊσμός μου και ο αντιμητσομιχαλακισμός και γίνεται μπάχαλο η διαδρομή. Κανένα πρόβλημα. Όμως ιδού η απορία: Ποιος άδειασε την άλλοτε κατάμεστη πλατεία Συντάγματος και δη το χώρο του ακροατηρίου των υπό δωρεάν θαυμασμό τσολιάδων; Εδώ ως υπαίτιο θα πρέπει να αναζητήσουμε και πάλι τον συγγραφέα Δημητράκη Γ.Δασκαλόπουλο που σημειώνει στο βιβλίο του, το // Δακτυλίδι της Τρελλής // (όχι Ροδιάς) σελ. 57:
"Ενα και μόνο μόριο της ανθρώπινης αστάθειας αν είχε, η ανατροπή της ζωής θα ήτανε τελεσίδικη. Οι άνθρωποι στάθηκαν εμπρός του αδύναμες ασημότητες, τον πασπάτεψαν, τον μέτρησαν, τον έφεραν βόλτα, το ανατομικό τους νυστέρι τον ανάσκαψε περίεργο, ξεδιάλυνε τις απυρόβλητες γωνιές του, όσο και αν ήταν αιώνιοι γρίφοι, πλούτισε την αδηψάγα πείρα του, μα δεν μπόρεσε όχι, ούτε θα μπορέσει ποτέ να τον κρατήσει με αδιαφιλονίκητη σιγουριά στη δουλεψή του. Ο γόρδιος δεσμός των φυσικών νόμων θα μένη τέτοιος κι ας ξαμώνουν απάνω του οι πάνσοφες ανθρώπινες κάρες, πασκίζοντας να τον κάνουν δούλο τους". "Κάθε φυσικός νόμος είναι η ίδια η πνοή του θεού ή απροσπέλαστη βούληση του σύμπαντος. Κάθε κίνηση και ζωή δεν είναι παρά ένα ελάχιστο μέρος από τη μυριοστή διασπορά της αιώνιας βουλήσεως".
Αυτή τη φορά το "θέλω" του φυσικού νόμου άδειασε την πλατεία εντελώς από τους παγκόσμιους περιηγητές, εν δυνάμει ξενιστές του κορονοϊού και ιδού πεδίο ανεμπόδιστης φωτογράφησης οριζοντίως και καθέτως.
Η δρομολατρεία και ειδικότερα η πεζοδομολατρεία συνεχίζεται στα δυτικά του Εθνικού κήπου όχι πρώτη φορά. Μια προηγούμενη ήταν η εθνικοκηποπεζοδρομολατρεία προκειμένου να φωτογραφήσω το αξιόλογο του περίγυρου του πρώην βασιλικού και αγύριστου παρελθόντος της χώρας. Απέναντι το Αμαλία Hotel με κλειστό το στόμα.. και όλα τα παραπλεύρως καταστήματα. Με βήμα ζωηρό ακόμα ακούραστο παρά τα 3,4 χιλ περπάτημα συναντώ τις προτομές του Ευριπίδη του Σοφοκλή και του Αισχύλου οι οποίες εδώ υπό σκιά είτε για να μην τους πιάνει ο ήλιος είτε για να μην προβληματίζουν τους σύγχρονους και ανοίξουν κανά βιβλίο να τους φρεσκάρουν με άλλο μυαλό. Τοποθετήθηκαν επί Αβραμόπουλου. Μια απορία όμως μου μένει γιατί δεν τοποθέτησε και την προτομή του αγαπημένου μου Αριστοφάνη με τις ονομασίες των 11 έργων του που σώθηκαν από τα 44 που συνέγραψε. Ισως ο κύριος Αόρατος που καθόταν στο παγκάκι δίπλα από τον Αισχύλο και τον οποίο φρόντισα διακριτικά να αποθανατίσω ήταν μεταμφιεσμένος ο Αριστοφάνης. Λάθος μου να μην του μιλήσω. Την επόμενη φορά. Οι δρόμοι παράλληλα και καθέτως Αμαλίας και Βασιλέως Κωνσταντίνου γράφαν την δικιά τους ερημοκορονοϊοιστορία πράγμα που μου επέτρεπε να τους απολαμβάνω ως δρομολάτρης. Καθώς περιδιάβαινα τον άγαλμα του Λόρδου Μπάϋρον κοντοστάθηκα να του υποβάλω τα φωτογραφικά μου σέβη πράγμα που δεν αρνήθηκε. Το ίδιο και το μπρούτζινο αγαλματίδιο σε υπόκλιση στο σεβασμό και τη γεμάτη αγάπη των ευαίσθητων περαστικών. Μού θύμισε την παγκόσμια ημέρα αγάπης για την γυναίκα 8 Μάρτη που ουκ ολίγες φορές την έχω τιμήσει φωτογραφικά και στιχουργικά. Αυτή τη φορά κάποιος τις πρόσφερε μια ταπεινή ανθοδέσμη βλέπε φωτογραφία.
Οι στήλες του ναού του Ολυμπίου Διός με τη μακρόχρονη ιστορία κατασκευής του να φτάνει βαθειά στην ιστορία άκου Πεισίστρατο. Δεν με έχουν απασχολήσει ιδιαίτερα πλην μια φορά που τις είδα στολισμένες με πολύχρωμες εναλλασσόμενες δέσμες φώτων από προβολείς προς τιμήν παγκόσμιας γιορτής του φεμινισμού (;).
Δεδομένου ότι ο στενός κύκλος της Ακρόπολης σε αθώους από Κορονοϊό καιρούς με είχε απασχολήσει φωτογραφικά εδώ, αυτή τη φορά πέρασα από την προτομή της Μελίνας να της πω ένα γεια και να δω την κατάσταση του περιβάλλοντος χώρου. Δεν μπορώ να πω ότι έμεινα ικανοποιημένος από τη κατάσταση αλλά προχώρησα πεζοδρομολατρέβοντας και φωτογραφίζοντας την κορονονοϊοερημίλα στάθηκα για λίγο έξω από το Acropolis Museum και ανηφορίζοντας την Αρεοπαγείτου αποθανάτιζα τον πεζόδρομο, έπαιρνα πλάνα από την νότια πλευρά της Ακρόπολης και τον συνάδελφο Παναγιώτη Γιαννάκη με τον οποίο συζήτησα επίκαιρα κορονοϊοικά ζητήματα. Πόσες φορές στο παρελθόν είχα βρεθεί στο σταυροδρόμι Φιλοπάππου, Αρεοπαγίτου και Αποστόλου Παύλου κατά τη διάρκεια της 7ετίας 2013, 2014, 2015, 2016, 2017, 2017b, 2018, 2019,.
Καθεαυτού η Ακρόπολης και το ιστορικό της και πολιτιστικό της περιεχόμενο με έχει απασχολήσει πολλές φορές και μία από τις τελευταίες είναι εδώ.
Και εδώ στο πιο δημοφιλές σημείο αγωνίας των τουριστών για την έναρξη "Ακροπόλεως Ανάβαση" δεν είχε τύχει "τοιαύτης" απομόνωσης. Ελάχιστοι οι περιπατητές τους άφησα ανενόχλητους όσο μπορούσα από ένταξη σε κάποια πλάνα και κατηφόρισα την Αποστόλου Παύλου. Για πρώτη φορά κοντοστάθηκα στη Πηγή της Καλλιρρόης, το Ιερό του Πανός και το Ιερό του Διός.
Ως συνήθως η νοτιοδυτική θέας της Ακρόπολης με κερδίζει πάντα όταν βρίσκομαι στην κάτω μεριά της Αποστόλου Παύλου ειδικά τις ώρες που ο ήλιος πολλαπλασιάζει την χρυσοπίξελ όψη του Παρθενώνα και των Προπυλαίων. Βέβαια δεν ήταν ή ώρα τέτοια, αλλά πολύ νωρίτερα, οπότε αρκέστηκα να λάβω λιγότερης αξίας εικονικές αποζημιώσεις. Η Πνίκα στα αριστερά μου νότια.
Υπήρχαν πολλά ακόμη κρυφά σημεία στην δυτική κλιτή και ακόμα όψεις της Αθήνας και του Λυκαβητού που δεν είχα ποτέ (ατενίσει) προσεγγίσει. Βάλθηκα λοιπόν να ακολουθήσω το χωμάτινο μονοπάτι ως μονοπατοπεριπαολάτρης χαζολογόντας με το πηχτό πράσινο και τους πασχαλιάτικους μήκωνες. Εδώ αξίζει να μάθετε μια συνήθειά μου να φωτογραφίζω άπαξ το αγγειόσπερμο αυτό φυτό και μετά να αναζητώ άλλο και άλλο και στο τέλος να παρατηρώ στο καθένα τυχόν διαφορές! Αχ πόσο ήμουν ευχαριστημένος που και πάλι τις βρήκα και (δεν) θυμήθηκα τα ποιηματάκια που κάποτε στην Εύβοια τους είχα αφιερώσει περίοδο Πάσχα. Πως προχωρά ο χρόνος και πάλι στα ίδια γυρίζει για να μας θυμίσει ότι και εμείς ακολουθούμε παράλληλα το φυσικό νόμο της γέννησης και του θανάτου όπως όλα στη φύση!
Είχα πιάσει τα πεντέμισι χιλιόμετρα δρομολατρευτικής και όλα φαίνονταν πως είχαν τελειώσει και να έπαιρνα το δρόμο του γυρισμού μέσω Θησείου, Ερμού, Μοναστηράκι, Αθηνά, Ομονοίας, 3ης Σεπτεμβρίου και σπίτι. Διάθεση ακόμη ζωηρή με απόθεμα αναζήτησης μέσα από την απόχη της φωτογράφησης διαφόρων θεμάτων χωρίς ιδιαίτερη καλλιτεχνική ή άλλη αξία. Ποντάρω να ξέρετε στο σύνολο και ό,τι κάτσει εκεί και μετά έχει ο θεός ο νους τι θα ζουμάρει..
Αμάραντος λοιπόν το όνομα αυτού και Σπυριάδης ο επώνυμο. Καλλιτέχνης δρόμου, κάτοικος της εμβληματικής γωνίας που θα την ζήλευε και ένας Ομπάμα ή Μακρόν αφού θα τους το επέτρεπαν oi Περικλής και ..Απόστολος (;) Παύλος.
Ξαφνικά βλέπω τον Αμάραντο να κάθεται στην άκρη του δρόμου, κοντοστέκομαι και λέω ένα χρόνια πολλά. Καθώς κράταγε ένα βιβλίο στα χέρια του, τον καλώ ευγενικά να μου πει μια φράση που του αρέσει" Χμ λέει άκου: "Στις περισσότερες φορές δεν κλαίνε το χαμό, κλαίνε το τρόπο με τον οποίο συντελείται το τέλος" Μπα λέω ενδιαφέρον και πολύ επίκαιρο. Η κουβέντα άνοιξε εκεί στην άκρη του δρόμου με τις απαραίτητες συστάσεις ανταλλαγές ονομάτων και άλλων λεπτομερειών της στιγμής. Και επειδή ο φίλος μου ο χρόνος τρέχει και δεν μου αφήνει περιθώρια να χασομερώ, από τι δεν ξέρω, και καθώς κρατάω τα βοηθητικά της (αδύνατης) μνήμης μου εργαλεία τα βάζω σε χρήση. Δηλαδή φωτογραφία και βίντεο. Ιδού το αποτέλεσμα:
"Μεγάλη ιστορία. Εγώ είμαι καλλιτέχνης του δρόμου. Δεν ξέρω άν έχετε περάσει εδώ πιό πάνω στην κολόνα σαν ανθρώπινο άγαλμα και παρουσιάζω τον 'Άτλαντα. Κάθε χρόνο κάνω ένα ταξίδι. Φεύγω και πάω σε διάφορες χώρες να γνωρίσω κουλτούρα και πολιτισμό. Μέχρι τώρα είμαι 15 χρόνια καλλιτέχνης του δρόμου και έχω επισκεφθεί 30 χώρες και πάνω από 200 πολιτείες. Πήγα για πρώτη φορά σαν τουρίστας στις Ινδίες το 1982. Επισκέφθηκα 3 πόλεις, το Νέο Δελχί, τη Βομβάη και το Μανάλι περιοχή Ιμαλαϊων έχει χωριά εκεί στα 4.000 μέτρα υψόμετρο. Φέτος (2020) θέλησα να πάω και σαν αρτίστας για σκοπός μου είναι να παρουσιάσω ένα κομμάτι από την Ελληνική μυθολογία τον 'Ατλαντα ως προσομοίωση κρατώντας την υδρόγειο στους ώμους μου. Επισκέφθηκα κάμποσες πολιτείες αλλά δυστυχώς δεν μπόρεσα να κάνω αυτό που θέλω. Ξέρετε εκεί είναι άλλος κόσμος άλλος πολιτισμός. Οι δρόμοι δεν είναι σαν τους δικούς μας. Εκεί ο κόσμος δεν κάνει βόλτα στο δρόμο με την οικογένειά του όπως εδώ. Σε ένα δρόμο μπορείς να δεις τα πάντα. Λαική, μαγαζιά, άπειρα μηχανάκια ταξί, πεζοί, αυτοκίνητα, αγελάδες, μαϊμούδες, τα πάντα. Άρα σε αυτές τις συνθήκες ήταν δύσκολο να δουλέψω, χανόμουνα οπότε και σταμάτησα. Τώρα που ήρθε και κει ο κορονοϊός οι δρόμοι νέκρωσαν και οι μπάτσοι χτυπάνε στο δρόμο όποιο βρουν μπροστά τους. Ξέρεις δεν σε ρωτάνε αν έχεις άδεια. Αν σε βλέπανε να κάθεσαι θα σε χτυπάγανε δίχως άλλο. Έχουνε ραβδιά με μπαμπού και βαράνε οποιονδήποτε. Δεν κατόρθωσα να ολοκληρώσω και πριν υπάρξει πρόβλημα σηκώθηκα και έφυγα, είχα ξεμείνει και από λεφτά. Το εισιτήριο μου ήταν για τις 17 Απρίλη και πέταξα στις 15. Παράλληλα εκεί οι άνθρωποι που ήμασταν φίλοι πριν από λίγο τώρα μας θεωρούν επικινδύνους ότι εμείς φέραμε τον ιό και μας διώχνουν. Τα ταξίδια αυτά με έμαθαν πολλά. Αν και δεν γνώριζα την κάθε ντοπιολαλιά με τα Αγγλικά, με απλές κινήσεις με την αγάπη της έκφρασης ζωγραφισμένη στο πρόσωπο των ανθρώπων συνεννοηθούμε. Στις χώρες τις Λατινικής Αμερικής Ονδούρα, Ακουαντόρ, Βολιβία συνάντησα ανθρώπους που είχαν σε υψηλή εκτίμηση τους Έλληνες. Αν σε μια παρέα από διάφορους επισκέπτες, στέκονταν στον Ελληνα και εξέφραζαν τον θαυμασμό τους! Συνάντησα πολλούς και ενδιαφέροντες ανθρώπους στη ζωή μου. Ξένους και Έλληνες. Ένας από αυτούς ήταν και ο κυρ-Μανώλης από την Κρήτη. Αυτός μου εμφύσησε το ενδιαφέρον να επισκεφθώ πολλές χώρες του κόσμου καθώς αυτό έκανε κάθε χρόνο μετά την τουριστική σαιζόν έπαιρνε τη γυναίκα του και επισκεπτόταν μία χώρα, την Αιθιοπία την Βραζιλία, τις Ινδίες κλπ. Στόχος είναι να γράψω ένα βιβλίο, βιογραφικό.. Να σου πω φίλε μου και μια ιστορία με δύο κρητικούς που γνώρισα στην Κρήτη όταν μάθαινα λίρα και κρητικούς χορούς. Κάναμε παρέα και τα δύο παλικάρια από τον Πλακιά είχαν τρόπο επικοινωνίας τις μαντινάδες. Μιλούσαν μεταξύ τους με στίχους. Τρομερό. Και εμένα μου αρέσουν πολύ οι μαντινάδες και απόλλες κρατάω μία και τη θυμάμαι. Άκου τη:
Νάσουν στον κάμπο λεμονιά
και γω στα όροι χιόνι,
να βλέπω να ποτίζονται
οι δροσεροί σου οι κλώνοι".
Αυτά και άλλα πολλά μου είπε ο Αμάραντος. και τον ευχαρίστησα για τον κόπο που έκανε να μου διηγηθεί ένα μέρος από την οδύσσεια του. Ανταλλάξαμε τηλέφωνα και fb. Το βιβλίο // Το δακτυλίδι της τρελλής // (με δύο λάμδα) μου το χάρισε τιμής ένεκεν, αλλά του υποσχέθηκα πως όταν το διάβαζα θα του το επέστρεφα. "Θα σου αρέσει μου είπε γιατί έχει πολύ σασπένς και είναι σε όμορφη ποιητική γλώσσα γραμμένο". Αποχαιρετηθήκαμε. Σημ. Αργότερα έψαξα στο google και βρήκα στοιχεία για τον Δημητράκη Γ.Δασκαλόπουλο καθώς και ποιητικές του συλλογές από τις οποίες επέλεξα τη ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ - ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1963-1993 να προμηθευτώ από την Πολιτεία με την πρώτη ευκαιρία.
Η κορονοιοώρα περνούσε και είχα ακόμη αρκετό κοροϊοδρόμο να ακολουθήσω περπατητί για το σπίτι. Στο Θησείο πάρα κάτω συνάντησα και τον Θησέα για πρώτη φορά και τον πήρα en face και profil. Πάντα με συγκινούσε η ιστορία του και ιδιαίτερα το κομάτι της θυσίας των νεων στον Μινώταυρο για τις σχέσεις της Μινωϊκής Κρήτης και της Αθήνας. Βλέπε κάποια στοιχεία στην υπέροχη αφηγηματική του ιστορία του Μ. Καραγάτση για την Αρχαία Ελλάδα. Ο κορονοδιαδρομή όπως είπαμε περνούσε και από την Ομόνοια όπου το Γεφύρι της Άρτας απ' ότι έδειξε μια φωτογραφία πάνω από τους απαίσιους τσίγκους του πολιτισμού μας έδειξε πως ήταν στα τελειώματα. Αντε να δούμε πότε θα τη δούμε ελεύθερη ύστερα από πολύ (αδικαιολόγητο) χρόνο. Πάλι κάποιος άρχοντας θα βρεί ευκαιρία να μας παρουσιάσει έργο για το τίποτα.
Αυτά φίλοι μου κορονοϊοπορευόμενοι προς το Πάσχα 19.04.2020 ένα Πάσχα διαφορετικό από τα άλλα με την Αθήνα άδεια στους δρόμους γεμάτη στα σπίτια και τους ανθρώπους να κουρνιάζουν αργά το βράδυ στους καναπέδες τους ζαλιζόμενοι από τα θανατόμετρα και τα τρομολάγνα τηλετροπάρια που όπως είπε και ο Αμάραντος μέσω Δημητράκη Γ. Δασκαλάκη δεν κλαίνε τους νεκρούς αλλά τον τρόπο που ήρθε το τέλος τους, άδικα, αλλά σύμφωνα πάλι με τον ίδιο, δίκαια, βάσει φυσικών νόμων που παραβιάστηκαν παράφορα.
Σημ. 1. Το ανωτέρω αφήγημα συνοδεύεται από τις παρακάτω εικόνες τις οποίες ο αναγνώστης μπορεί να δει τάχιστα μέσα σε δευτερόλεπτα και να τις δέσει με το κείμενο.
Σημ. 2. Οφείλω και μια Μαντινάδα στο Αμάραντο η οποία θα γίνει σύντομα.
Σημ. 3. Κάπου άκουσα για το #GreecefromHome, μπήκα και είναι ένα κορονοϊοτίποτα. Ετσι αποφάσισα να φτιάξω το δικό μου.. Athens from my home... άλλωστε τα blogs μου ουσιαστικά είναι αφιερωμένα σε αυτό το θέμα.. μην το πιστεύετε.. αυτά γίνονται μόνα τους χωρίς μόχλευση, πίεση και χωρίς λεφτά-φύλλα-δένδρων.. παρά μόνο με δωρεάν φύλλα δένδρων και φυτών που συχνά φωτογραφίζω..
"Ενα τίποτα σου φτιάχνει τη χαρά
κι άλλο ένα τίποτα στην καταστρέφει
Κρίμα η ψεύτικη χαρά που στα ύψη σ' ανεβάζει
και η πραγματική που στα χαμηλά σε βάζει"
Λέει ο Δημητράκης Γ. Δασκαλόπουλος
Διαβάστε εδώ όλο το διήγημα.
Αμάραντε,
Αμάραντη νάναι η όψη σου
Αμάραντη και η δύναμή σου
Αμάραντα τα λόγια σου
που βγαίνουν από τη ψυχή σου
Αμάραντε,
Αμάραντοι νάναι οι ώμοι σου που τη Γη κρατάνε
Και μέσα στα Ιμαλάια του κόσμου, τη νε φυλάνε
Αμάραντο νάναι το υπομονετικό κορμί σου
και πέρα από τον Ατλαντικό να φτάσει η ζωή σου
Αμάραντε,
Αμάραντα νάναι τα μήλα της ζωής σου
Και πιο νόστιμα από τα μέλι της φυλής σου
Αμάραντο νάναι το δίκιο σου που όλους μας ενώνει
Αλλά ο κόσμος κάθε μέρα Πάσχα, Χριστούς ξανασταυρώνει
Αμάραντε,
Ακάματε της Ελλάδος πρεσβευτή
Στου Αποστόλου Παύλου μένεις την Αυλή
Με μοναδικά ταξίδια στολίζεις τη ζωή
Και ανιμασιόν στους τουρίστες προσφέρεις μοναδική
----
Χρόνια Πολλά. Υγεία, Δύναμη κ Καρτερία
Χρίστος Ρουμελιώτης, Αθήνα 20/4/2020
Κάπως έτσι η δρομοκορονοϊολατρεία εξελίχτηκε
«Το καλό φαγητό είναι αδιαπραγμάτευτη αξία! Είναι ένας σημαντικός παράγοντας των ανθρώπινων σχέσεων. Εχει σημασία πώς το επεξεργάζεσαι ή πώς το ξεφτιλίζεις. Στην ταινία λειτουργεί ως ένα μέσο για να εκφραστούν το πάθος, η αλληλεπίδραση μεταξύ δύο ανθρώπων, η ανάγκη να διεισδύσεις σε έναν άνθρωπο χωρίς λέξεις. Επίσης, το φαγητό μπορεί να μείνει στο μυαλό σου για πάντα αν φας κάτι πέρα από τα συνηθισμένα. Θεωρώ ότι οι σέφ είναι μεγάλοι καλλιτέχνες».
Σύμφωνα με το μύθο, η ομορφιά της Περσεφόνης θάμπωσε τον πανίσχυρο θεό του σκότους Πλούτωνα. Η γη άνοιξε και την κατάπιε. Αναζητώντας την, η Δήμητρα κατέφυγε στην Ελευσίνα.
No comments:
Post a Comment