Πάμε Ελλάδα ... για φασουλάδα !

ΤΟ ΜΑΤΙ ΤΟΥ ΖΩΓΡΑΦΟΥ (του Αλέκου Φασιανού)

Μοδάτα εδέσματα. Πολλά τα εδέσματα, πολλά τα φαγητά, γέμισε ο κόσμος τροφή τόσο πολλή που μετά από κάθε γεύμα να πετάγονται μισοφαγωμένα τα πιάτα. Ενώ σε άλλες εποχές, σε άλλες περιπτώσεις, όταν υπήρχε ανέχεια, οι άνθρωποι ήταν φειδωλοί και έτρωγαν λίγο. Πολλές φορές ό,τι έβρισκαν. Η διατροφή αλλάζει, οι τροφές όμως μένουν οι ίδιες. Τώρα στην Ελλάδα, που υπάρχει αφθονία, οι μικρές ταβερνούλες τα παλιά καρβουνάδικα με τα βαρέλια κρασί, όπου πήγαινες όχι για να φας αλλά πιο πολύ για την παρέα. Εκεί σερβίρονταν λίγο κρασί ρετσίνα με λίγες ελιές, τσίρους, σαρδέλες, φάβα, φασόλια γίγαντες και τυρί. Και έτρωγαν με αργές τελετουργικές κινήσεις οι άνθρωποι, φέρνοντας στο στόμα τους το ποτηράκι με το κρασί, αργά, και πάλι ένα κομματάκι τυρί ή λίγο σαρδέλα. Υπήρχαν και τα οινομαγειρεία, όπου εκεί σερβίρονταν μαγειρεμένα φαγητά, κοτόσουπες, φασολάδες, γιουβαρλάκια και λαχανοντολμάδες.

Τώρα όμως που οι Ελληνες ταξιδεύουν πολύ τουριστικά, γεύτηκαν πολλές και διαφορετικές κουζίνες. Και έτσι συνήθισαν στο διαφορετικό τρόπο τού τρώγειν και θέλησαν να τον συνεχίσουν στην Ελλάδα, έτσι για ανάμνηση, για τρόπο πολιτισμού. Τώρα οι περισσότεροι πάνε στα εστιατόρια όχι για να φάνε αλλά για να βγούνε. Γιατί στο σπίτι έχει αρκετό φαγητό και όπως δεν αρέσκονται να τρώνε μόνοι βγαίνουν και διανύουν χιλιόμετρα παρασέρνοντας και τους φίλους τους σε μια μακρινή ταβέρνα όπου εκεί θα βρούνε το σπάνιο και το φρέσκο. Αλλά για προσέλκυση πελατείας εφευρίσκονται και διάφορα άλλα εδέσματα, πρώην ταπεινά και καταφρονεμένα, τα οποία ανασύρονται από την αφάνεια για να προσφερθούν με πρωτότυπο τρόπο στο πιάτο. Οι σαρδέλες και οι γαύροι, που ήταν πάμφθηνα για τους φτωχούς, έγιναν περιζήτητα γιατί επιπλέον από τις δημοσιεύσεις των περιοδικών απέκτησαν και ιατρική αξία επειδή περιέχουν λιπαρά οξέα. Η ρόκα που στην Ιταλία είναι όπως τα βλίτα, εδώ απέκτησε αξία με τυρί παρμεζάνα. Και λέγεται Σέζαρ σαλάτα. Του Καίσαρος δηλαδή. Ανακαλύφθηκε επίσης η αρμύρα και τρώγεται μετά βουλιμίας και ακρίβειας. Επίσης άλλο χόρτο νεοανακαλυφθέν είναι το σταμναγκάθι. Λένε, για να βρεις αυτό το χόρτο πρέπει να σκαρφαλώσεις βράχια στα απόκρυμνα βουνά της Κρήτης. Γι' αυτό τώρα καλλιεργείται και προσφέρεται αφειδώς. Η πεσκανδρίτσα, ένα ασχημομούρικο ψάρι που οι ψαράδες το πέταγαν, μπήκε μοδάτο και ακριβό στο τραπέζι. Ισως για το παράξενο του στόματός του. Εγώ πάντως δεν τρελαίνομαι για πεσκανδρίτσα αλλά ούτε για σαλάχι, που στη Γαλλία θεωρείται κλασάτο και σερβίρεται με ιεροτελεστία.

Αυτό όμως δεν κατέβηκε στην Ελλάδα. Σε λίγο όμως θα το έχουμε εξοστρακισμένο. Ψαχνόμαστε λοιπόν να βρίσκουμε καινούργια φαγητά για να εκπλήξουμε και να φανούμε κοσμογυρισμένοι. Μου κάνει εντύπωση πώς εμείς οι Ελληνες με τη μεσογειακή δίαιτα, που ζούσαμε με τα προϊόντα της χώρας μας, αυτά τα ταπεινά και βιολογικά, πώς μεταλλαχθήκαμε τρώγοντας μεγάλες ποσότητες κρεάτων τοποθετημένων καταλλήλως σε πρωτότυπα πιάτα. Νομίζω ότι οι Ελληνες για να εκτιμήσουν το ελληνικό, θα πρέπει να ζήσουν για λίγο σε καμιά Σουηδία ή Γερμανία για ν' αρχίσουν να αποζητούν τη φέτα, τις ελιές, τα φασόλια και τα ρεβίθια.

Εγώ όμως δεν ακολουθώ τη μόδα, αλλά τη γεύση την αυθεντική. Ο πολιτισμός παράγεται από το αυθεντικό.

Αλέκος Φασιανός
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 06/04/2007