"Τρώμε κάθε μέρα. Το φαγητό έχει μια ιεροτελεστία. Θυμάμαι πριν από χρόνια, τα χρόνια της ανέχειας, όταν ένα κομματάκι ψωμί έπεφτε κάτω στο δάπεδο, σκύβαμε, το φυσάγαμε και το τρώγαμε. Ενώ σήμερα με τις ιατρικές συμβουλές, θα το πετάγαμε στα σκουπίδια ως βρόμικο και φορέα μολυσματικών νόσων. Εν τούτοις, όμως, τρεφόμαστε χειρότερα από το παρελθόν, με τροφές ιδιαίτερα που έχουν γίνει βιομηχανικές και άνοστες.
Και πριν από εβδομήντα χρόνια που τα μέσα ήταν περιορισμένα, οι άνθρωποι ήξεραν να διαλέγουν τα καλύτερα εδέσματα, τα οποία μαγείρευαν με τόσο ωραίο τρόπο που έγλειφες τα δάχτυλά σου.
Στα χρόνια τα κατοχικά η γιαγιά μου μάζεψε χόρτα από το χώμα και με λίγο αλεύρι έκανε μια χορτόπιτα που την έψησε στο τζάκι με ξύλα, σ' ένα σιδερένιο τηγάνι. Λοιπόν τέτοια χορτόπιτα δεν ξανάφαγα. Ακόμη βλέπουμε σε ντοκιμαντέρ λαούς της Αφρικής, πρωτόγονους, να πιάνουν ψάρια από το ποτάμι και να τα ψήνουν σε ένα φύλλο μπανάνας μαζί με διάφορα χορταρικά. Το αποτέλεσμα είναι ένα έδεσμα που για να το φας πρέπει να πας στο καλύτερο ειδικευμένο εστιατόριο.
Εχουμε αφθονία φαγώσιμων, αλλά όχι ποιοτικών. Μόνο γεμίζουμε την κοιλιά μας. Και χοντραίνουμε και ανοίγουμε μπόντι λάιν. Βλέπουμε λοιπόν ότι ο πολιτισμός δεν συμβαδίζει με τη διατροφή. Οι διατροφικές συνήθειες καταστρέφονται από το διαρκή εκλεπτυσμό. Οπως και στις τέχνες και στα γράμματα. «Προτιμώ την τέχνη των φτωχών και των αγραμμάτων» είχε πει ο Τσαρούχης. Αυτοί δίνουν τον πολιτισμό. Είναι η αρχή των πάντων. Ας ζούμε λοιπόν με τις αρχικές ρίζες, γιατί είναι πάντα πολύ πιο κοντά στην αλήθεια της φύσης και της ζώης".
Αλέκος Φασιανός
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 18/08/2007
«Το καλό φαγητό είναι αδιαπραγμάτευτη αξία! Είναι ένας σημαντικός παράγοντας των ανθρώπινων σχέσεων. Εχει σημασία πώς το επεξεργάζεσαι ή πώς το ξεφτιλίζεις. Στην ταινία λειτουργεί ως ένα μέσο για να εκφραστούν το πάθος, η αλληλεπίδραση μεταξύ δύο ανθρώπων, η ανάγκη να διεισδύσεις σε έναν άνθρωπο χωρίς λέξεις. Επίσης, το φαγητό μπορεί να μείνει στο μυαλό σου για πάντα αν φας κάτι πέρα από τα συνηθισμένα. Θεωρώ ότι οι σέφ είναι μεγάλοι καλλιτέχνες».
Σύμφωνα με το μύθο, η ομορφιά της Περσεφόνης θάμπωσε τον πανίσχυρο θεό του σκότους Πλούτωνα. Η γη άνοιξε και την κατάπιε. Αναζητώντας την, η Δήμητρα κατέφυγε στην Ελευσίνα.
No comments:
Post a Comment