Με λένε Μελίσσι, ανήκω στον Δήμο Ξυλοκάστρου Κορινθίας όπως λέει και το panneau. Καλώς ήλθατε. Μια παραλία στην ανατολική είσοδο του χωριού από την παλιά εθνική οδό Αθηνών Πατρών στο 110ο χιλιόμετρο θα σας δειγματίσει ένα κομμάτι από τις ομορφιές μου. Μια βαρκούλα στο μέσον του Κάτω Μελισσίου είναι έτοιμη να σας γνωρίσει δια θαλάσσης το χωριό… Ένα ιβίσκος πάρα κει θα σας υποδεχθεί στο ξενοδοχείο Lido. Το ψωμί και τα ώριμα φασόλια του πιο παλιού φούρναρη του χωριού είναι τα καλλίτερα. Τα πρώιμα ρόδια χαρίζουν το χρώμα και το πλούσιο χυμό τους στους περαστικούς τέτοια εποχή. Το παράθυρο της Μαρίτσας κρατάει επτασφράγιστα τα μυστικά της. Χίλια εννιακόσια [1900] ακριβώς λένε οι αριθμοί στην πόρτα ενός πέτρινου σπιτιού. Ένα παλιό σκαφτικό ομολογεί φωτο-γραφικά πόσο αγάπησε τη γη, τον αφέντη του και την γειτόνισσα του… Ένα μαγκάνι βρήκε την ευκαιρία να διαμαρτυρηθεί παγκοσμίως για την άδικη αδρανοποίησή του ενώ ένα άλλο απολαμβάνει την αγκαλιά μιας βουκαμβίλιας… Η ώρα έχει περάσει και το ρολογάκι του κήπου μου θέλει να πάει να κοιμηθεί… Αντίο φίλοι μου και aurevoir !
Μελίσσι Τρίτη, 10 Οκτωβρίου 2007
Χρήστος Ρουμελιώτης.
Μέμο:
Φωτό-σειρά έκτη: Οικία Δ. Σακελαρίου, καφενείο πρώην "Τσουλούφα"
Φωτό-σειρά εβδόμη: Οικία Β. Μπελεσιώτη
Φωτό-σειρά ογδόη: Από οικίες Καφτάνη και Δ.Σκλάβου
«Το καλό φαγητό είναι αδιαπραγμάτευτη αξία! Είναι ένας σημαντικός παράγοντας των ανθρώπινων σχέσεων. Εχει σημασία πώς το επεξεργάζεσαι ή πώς το ξεφτιλίζεις. Στην ταινία λειτουργεί ως ένα μέσο για να εκφραστούν το πάθος, η αλληλεπίδραση μεταξύ δύο ανθρώπων, η ανάγκη να διεισδύσεις σε έναν άνθρωπο χωρίς λέξεις. Επίσης, το φαγητό μπορεί να μείνει στο μυαλό σου για πάντα αν φας κάτι πέρα από τα συνηθισμένα. Θεωρώ ότι οι σέφ είναι μεγάλοι καλλιτέχνες».
Σύμφωνα με το μύθο, η ομορφιά της Περσεφόνης θάμπωσε τον πανίσχυρο θεό του σκότους Πλούτωνα. Η γη άνοιξε και την κατάπιε. Αναζητώντας την, η Δήμητρα κατέφυγε στην Ελευσίνα.
No comments:
Post a Comment