(περί το 1817) και απέναντι στη καταγάλανη ήρεμη Ιονική θάλασσα έγραψε την Ξανθούλα…
Την είδα την Ξανθούλα
Την είδα ψες αργά
Που εμπήκε στη βαρκούλα
Να πάη στη ξενιτιά
Εφούσκωνε τα’ αέρι
Λευκότατα πανιά
Ωσάν το περιστέρι
Που απλώνει τα φτερά
Εστέκονταν οι φίλοι
Με λύπη, με χαρά
Και αυτή με το μαντήλι
Τους αποχαιρετά
Και το χαιρετισμό της
Εστάθηκα να ιδώ
Ως που η πολλή μακρότης
Μου τόκρυψε κι αυτό
Σ’ ολίγον σ’ ολιγάκι
Δεν ήξερα να πώ
Αν έβλεπα πανάκι
Η του πελάου αφρό
Και αφού πανί, μαντίλι
Εχάθη στο νερό
Εδάκρυσαν οι φίλοι,
Εδάκρυσα κι’ εγώ
Δεν κλαίγω τη βαρκούλα
Δεν κλαίγω τα πανιά
Μόν’ κλαίγω τη ξανθούλα
Που πάει στην ξενητιά
Δεν κλαίγω τη βαρκούλα
Με τα λευκά πανιά
Μόν κλαίγω τη Ξανθούθλα
Με τα ξανθά μαλλιά.
Δια την μεταφοράν
Χρήστος Ρουμελιώτης
For further info please contact
Όνομα: Εύη Κιούση
Κινητό: 6944146598
E-mail: evikioussi@yahoo.gr
http://www.zakynthos-villas.biz

«Το καλό φαγητό είναι αδιαπραγμάτευτη αξία! Είναι ένας σημαντικός παράγοντας των ανθρώπινων σχέσεων. Εχει σημασία πώς το επεξεργάζεσαι ή πώς το ξεφτιλίζεις. Στην ταινία λειτουργεί ως ένα μέσο για να εκφραστούν το πάθος, η αλληλεπίδραση μεταξύ δύο ανθρώπων, η ανάγκη να διεισδύσεις σε έναν άνθρωπο χωρίς λέξεις. Επίσης, το φαγητό μπορεί να μείνει στο μυαλό σου για πάντα αν φας κάτι πέρα από τα συνηθισμένα. Θεωρώ ότι οι σέφ είναι μεγάλοι καλλιτέχνες».




Σύμφωνα με το μύθο, η ομορφιά της Περσεφόνης θάμπωσε τον πανίσχυρο θεό του σκότους Πλούτωνα. Η γη άνοιξε και την κατάπιε. Αναζητώντας την, η Δήμητρα κατέφυγε στην Ελευσίνα.



No comments:
Post a Comment