Ήτανε απογευματάκι και ο Υμηττός χαιρότανε τον ήλιο του καθαρού αττικού ουρανού. Ο φιλόξενος χωματόδρομος χαιρότανε κι αυτός τις παρέες των πεζοπόρων που αλληλλο χαιρετιόντουσαν στο διάβα τους ως φίλοι και γνωστοί. Κάπου εκεί στο βάθος καλά κρυμμένες πίσω από τους πυκνούς θάμνους με την ωραία κόμη οι νύμφες περίμεναν τους κυνηγούς για να τους αποπλανήσουν με τα θέλγητρά τους, το χορό και το τραγούδι. Οι δε Υμήττιος Δίας, ο Όμβριος Δίας και ο Πάνας γιόρταζαν πίνοντας άφθονο νέκταρ και μέλι για την ημέρα που κάποιοι επί τέλους στη Γη θυμήθηκαν να προσφέρουν μιας ώρας φως, θυσία, στο βωμό του παγκόσμιου φυσικού περιβάλλοντος. (28-03-09)
-Πουλιά γλυκά, δέντρα πυκνά, μην είδατε τον Πάνα;
-Εκεί στη χλόη ξεχάστηκε κι ύπνο γλυκόν επήρε.
-Πλάϊ στην πηγή τα παγανά μια νύμφη αποθαυμάζουν
-Μ’ ώρια μονάχα φορεσιά το πράσινο στεφάνι.
(Χρυσάνθη Ζιτσαία, Υμνος στον Πάνα στο Νεοελληνικές Γιορτές)
Σημ.'Ευχαριστούμε το ΚΕΚ ΙΡΙΔΑΝΟΣ για τα μυθολογικά στοιχεία
που μας προμήθευσε ώστε να στήσουμε αυτή τη μικρή γωνιά.
Φωτογραφίες κάτω από τον Υμηττό Χρηστος Ρουμελιώτης
«Το καλό φαγητό είναι αδιαπραγμάτευτη αξία! Είναι ένας σημαντικός παράγοντας των ανθρώπινων σχέσεων. Εχει σημασία πώς το επεξεργάζεσαι ή πώς το ξεφτιλίζεις. Στην ταινία λειτουργεί ως ένα μέσο για να εκφραστούν το πάθος, η αλληλεπίδραση μεταξύ δύο ανθρώπων, η ανάγκη να διεισδύσεις σε έναν άνθρωπο χωρίς λέξεις. Επίσης, το φαγητό μπορεί να μείνει στο μυαλό σου για πάντα αν φας κάτι πέρα από τα συνηθισμένα. Θεωρώ ότι οι σέφ είναι μεγάλοι καλλιτέχνες».
Σύμφωνα με το μύθο, η ομορφιά της Περσεφόνης θάμπωσε τον πανίσχυρο θεό του σκότους Πλούτωνα. Η γη άνοιξε και την κατάπιε. Αναζητώντας την, η Δήμητρα κατέφυγε στην Ελευσίνα.
No comments:
Post a Comment