Αρχαίο Θέατρο Διονύσου στην ποδιά της Ακροπόλεως

Το άρωμα του χαμομηλιού είναι έντονο και μαγευτικό. Πλημυρίζει και την Διονυσίου Αρεοπαγίτου ακόμη. Σπαρμένο από τα πουλιά και τον άνεμο στη νότιοανατολική κλιτή του λόφου της Ακροπόλεως επαναλαμβάνει κάθε χρόνο την ταπεινή του παρουσία την άνοιξη σε κάθε σημείο που του επιτρέπεται. Απομεινάρια μαρμάρων, τειχών, λίθων, βάσεων αγαλμάτων, αγαλμάτων αλλά και ένα μεγάλο μέρος από το πιο παλιό και διάσημο θέατρο του κόσμου το ΘΕΑΤΡΟ ΔΙΟΝΥΣΟΥ κείτονται αμίλητα προκαλώντας στον επισκέπτη την αφήγηση της διαχρονικής τους περιπέτειας και μάλιστα στη γλώσσα του.. Ο ελληνικός πολιτισμός στο σημείο αυτό έστω και λαβωμένος από το χρόνο και το άγριο χέρι ανθρώπων(;) επιβιώνει.. Στέκεται, ανασαίνει, εκπλήσσει, διδάσκει, συνομιλεί, διαμηνύει, φωτίζει και ποτίζει.. Αναγνωρίζεται ως πνεύμα αιώνιο που δεν υποτάσσεται.. Μας προσκαλεί και προκαλεί.. ακολουθήστε τώρα ένα φωτογραφικό ερασιτεχνικό μονοπάτι και κλείστε τα μάτια για λίγο.. Ίσως το πνεύμα σας συναντηθεί με ένα σαν και αυτό από τους διασημότερους τραγικούς συγγραφείς του κόσμου.. και τον ακούσει να λέει..:
‘Ηρθες Οιδίποδα στην εύιππη
όμορφη χώρα μας
Στον λαμπρό Κολωνό όπου
Γλυκοθλιμμένα καλαηδούν
Τα αηδόνια καταφεύγοντας
Στα πράσινα κλαδιά
Μες στου κισσού τα’ απόκρυφα,
Στο άβατο άλσος του θεού το μυριόκαρπο
Το ολόγιομο δροσιά
Που δεν το δέρνει ο άνεμος
Ούτε βαρύς χειμώνας.
Εδώ μεθάει ο Διόνυσος και τριγυρνάει
Οργιάζοντας παρέα με τις Βάκχες..
Μήπως είναι ο ίδιος ο Σοφοκλής
Απαγγέλων κομματάκι από το έργο του
«Οιδίπους επί Κολωνώ»;