(Photo-roumeliotis)
Ο Αλέκος Φασιανός μας μιλά αυτή τη φορά για την ομορφιά. Ανάμεσα σε άλλα γράφει: "Η ομορφιά έχει ένα πρόσωπο που μας αρέσει και την ερωτευόμαστε, γιατί ανακαλύπτουμε το κάλλος της ψυχής της. Και είναι αναγκαία για μας γιατί απαλύνει και την δική μας τη ψυχή! Μας κάνει να αισθανόμαστε ότι δεν τελειώνει ο κόσμος, ότι διαρκεί αιώνια. Γιατί αυτή η ομορφιά είναι το κάλλος που δεν απεικονίζεται άμεσα, αλλά εμφανίζεται εσωτερικά. Μπορεί η εμφάνιση να μην είναι αρμονική ή γεωμετρική, αλλά μας φαίνεται όμορφη, γιατί υπάρχουν η αρετή, η αλήθεια και η καλοσύνη. Όπως μια τυχαία πέτρα, ένα βραχάκι της φύσης, που καθόμαστε στην αυλή στο νησί και αγναντεύουμε, που μπορεί να μην έχει το σχήμα ενός ντηζάιν αντικειμένου, αλλά επειδή καθόμαστε ωραία, την αγαπάμε και αισθανόμαστε έτσι την ομορφιά της. Μια γριά έκλαιγε γιατί της έσπασαν την πέτρα που καθότανε και έλεγε: εξήντα χρόνια καθόμουνα σ’ αυτή τη πέτρα και αγνάντευα ! Έκλαιγε σαν να είχε χάσει ένα αγαπημένο της πρόσωπο. Αυτή η πέτρα είναι το απολλώνιο κάλλος. Αυτό το κάλλος είναι στατικό, ακίνητο, είναι αυτό που μας περιβάλλει"….
Αυτά μας γράφει και άλλα ο Αλ. Φασιανός στο άρθρο του στην Ελευθεροτυπία του Σαββάτου 10-03-2007 για το διονυσιακό κάλλος και για το θαλασσινό κάλλος και μας κάνει να ταξιδεύουμε με το «μάτι του ζωγράφου» παντού στην Ελλάδα! Γιατί είναι αδύνατον να φανταστούμε την ελλαδίτσα μας χωρίς πέτρα και βουνά, χωρίς βράχια και νησιά. Και αν ο γλύπτης έβαλε όλη τη ψυχή του στο μάρμαρο και του έδωσε μορφή, ο πετράς-θεός έβαλε όλη του τη ψυχή στη πέτρα και της έδωσε την «ελληνικότητα». Το πέτρινο σπίτι, το λιθόστρωτο σοκάκι, η ξερολιθιά, ο αρόλιθος, ο αρχαίος ερειπιώνας, είναι ό,τι αγαπούμε και θέλουμε να το βλέπουμε πάντα και να νιώθουμε το κάλλος της αιωνιότητας, το κάλλος της Ελλάδας μας!
Χρήστος Ρουμελιώτης Αθήνα,
Πέμπτη, 15 Μαρτίου 2007
Σημ. Η λέξη αρόλιθος σημαίνει λίθος με λακούβα που συγκρατεί το νερό της βροχής ! Είναι όνομα χωριού έξω από το Ηράκλειο όπου υπάρχει και το ομώνυμο ξενοδοχείο Arolithos Village !
Αυτά μας γράφει και άλλα ο Αλ. Φασιανός στο άρθρο του στην Ελευθεροτυπία του Σαββάτου 10-03-2007 για το διονυσιακό κάλλος και για το θαλασσινό κάλλος και μας κάνει να ταξιδεύουμε με το «μάτι του ζωγράφου» παντού στην Ελλάδα! Γιατί είναι αδύνατον να φανταστούμε την ελλαδίτσα μας χωρίς πέτρα και βουνά, χωρίς βράχια και νησιά. Και αν ο γλύπτης έβαλε όλη τη ψυχή του στο μάρμαρο και του έδωσε μορφή, ο πετράς-θεός έβαλε όλη του τη ψυχή στη πέτρα και της έδωσε την «ελληνικότητα». Το πέτρινο σπίτι, το λιθόστρωτο σοκάκι, η ξερολιθιά, ο αρόλιθος, ο αρχαίος ερειπιώνας, είναι ό,τι αγαπούμε και θέλουμε να το βλέπουμε πάντα και να νιώθουμε το κάλλος της αιωνιότητας, το κάλλος της Ελλάδας μας!
Χρήστος Ρουμελιώτης Αθήνα,
Πέμπτη, 15 Μαρτίου 2007
Σημ. Η λέξη αρόλιθος σημαίνει λίθος με λακούβα που συγκρατεί το νερό της βροχής ! Είναι όνομα χωριού έξω από το Ηράκλειο όπου υπάρχει και το ομώνυμο ξενοδοχείο Arolithos Village !
«Το καλό φαγητό είναι αδιαπραγμάτευτη αξία! Είναι ένας σημαντικός παράγοντας των ανθρώπινων σχέσεων. Εχει σημασία πώς το επεξεργάζεσαι ή πώς το ξεφτιλίζεις. Στην ταινία λειτουργεί ως ένα μέσο για να εκφραστούν το πάθος, η αλληλεπίδραση μεταξύ δύο ανθρώπων, η ανάγκη να διεισδύσεις σε έναν άνθρωπο χωρίς λέξεις. Επίσης, το φαγητό μπορεί να μείνει στο μυαλό σου για πάντα αν φας κάτι πέρα από τα συνηθισμένα. Θεωρώ ότι οι σέφ είναι μεγάλοι καλλιτέχνες».
Σύμφωνα με το μύθο, η ομορφιά της Περσεφόνης θάμπωσε τον πανίσχυρο θεό του σκότους Πλούτωνα. Η γη άνοιξε και την κατάπιε. Αναζητώντας την, η Δήμητρα κατέφυγε στην Ελευσίνα.
No comments:
Post a Comment