Γιάγκος Ανδρεάδης, αντιπρόεδρος του Κέντρου Κλασικού
Δράματος και Θεάματος του Παντείου Πανεπιστημίου και ομότιμος καθηγητής: “Το
αρχαίο θέατρο της Ερέτριας πάντα με μάγευε. Ήταν όνειρό μου να καταφέρουμε να
παίξουμε εκεί μια μέρα. Ο τόπος είναι μοναδικός και ο δήμος ιδιαίτερα
αφοσιωμένος και συνεργάσιμος, κάτι που δεν το συναντά κανείς εύκολα. Για όποιον
δουλέψει εκεί είναι ένα δώρο. Η αναστήλωση που έχει γίνει είναι εξαιρετική. Το
θέατρο διαθέτει 400 θέσεις και υπάρχουν δυο καταπληκτικές μεγάλες πάροδοι. Αυτό
όμως που κάνει το θέατρο ακόμη πιο σαγηνευτικό είναι ο περιβάλλων χώρος,
σπαρμένος με αρχαία που αυτοσκηνογραφούν μια παράσταση”.
Δήμαρχος Ερέτριας Αμφιτρίτη Αλημπατέ: “οι κερκίδες είναι
από ντόπιο πωρόλιθο, ενώ υπάρχει στοά που ξεκινά από τη σκηνή και βγαίνει στο
κέντρο της Ορχήστρας, “κάτι μοναδικό”, όπου από εκεί εμφανίζονταν ή οι θεοί του
κάτω κόσμου ή ο από μηχανής θεός. Κατασκευασμένο γύρω στον 5ο αιώνα π.Χ.,
ανακατασκευάστηκε τον 4ο αιώνα και χωρούσε περίπου 5.000 θεατές. Είχε 8
κλίμακες, δυο χώρους παρασκηνίων και η πρόσοψη ήταν ιωνικού ρυθμού, που
καταδεικνύει και τη στενή σχέση της Ερέτριας με την Αθήνα. Φημιζόταν δε για την
πάρα πολύ καλή του ακουστική”
«Το καλό φαγητό είναι αδιαπραγμάτευτη αξία! Είναι ένας σημαντικός παράγοντας των ανθρώπινων σχέσεων. Εχει σημασία πώς το επεξεργάζεσαι ή πώς το ξεφτιλίζεις. Στην ταινία λειτουργεί ως ένα μέσο για να εκφραστούν το πάθος, η αλληλεπίδραση μεταξύ δύο ανθρώπων, η ανάγκη να διεισδύσεις σε έναν άνθρωπο χωρίς λέξεις. Επίσης, το φαγητό μπορεί να μείνει στο μυαλό σου για πάντα αν φας κάτι πέρα από τα συνηθισμένα. Θεωρώ ότι οι σέφ είναι μεγάλοι καλλιτέχνες».
Σύμφωνα με το μύθο, η ομορφιά της Περσεφόνης θάμπωσε τον πανίσχυρο θεό του σκότους Πλούτωνα. Η γη άνοιξε και την κατάπιε. Αναζητώντας την, η Δήμητρα κατέφυγε στην Ελευσίνα.
No comments:
Post a Comment