Στα ίχνη του Δία !

Φωτογραφίες τραβηγμένες από το Καστέλι Ερετρίας (ΧΡ)

Μύθοι και Μυθο-διαδρομές

O Γάμος της Ήρας και του Δία

"Ο Ζευς είδε την Ήρα στην Εύβοια και την ερωτεύτηκε. Μια χειμωνιάτικη μέρα, που έκανε πολύ κρύο και έβρεχε, η θεά είδε να έρχεται κοντά της ένας κούκος (coucou) Τα φτερά (plumes) του ήταν βρεγμένα κι έτρεμε. Η Ήρα πολύ συγκινημένη (s’emouvoir) πήρε το πουλί και για να το ζεστάνει το έβαλε στο στήθος (sein) της. Αυτός ο κούκος ήταν ο Ζευς. Πήρε πάλι την αληθινή μορφή του και προσπάθησε να κάνει έρωτα με την Ήρα. Η θεά τον απέφυγε και δέχτηκε μόνο όταν ο Ζευς της υποσχέθηκε να την παντρευτεί. Τότε ο Ζευς την πήρε από την Εύβοια και την πήγε σε μια σπηλιά (grotte) στο βουνό Κειθαιρώνα. Εκεί εδόθηκαν στον έρωτα. Ο Ζεύς και η Ήρα παντρεύτηκαν με μεγαλοπρέπεια. (magnificence).

Ο γάμος τους παρά τις απιστίες του Δία, έμεινε σταθερός (stable). Κάθε φορά που ο Ζευς ερωτευόταν μια άλλη γυναίκα, η θεά ζήλευε, θύμωνε και συχνά έπαιρνε εκδίκηση (vengeance) από τις ερωμένες του Δία και τα παιδιά τους. Η Ήρα απαιτούσε (exiger) από τον σύζυγο της να την σέβεται. Ο θεός με γλυκά λόγια την έπειθε (persuader) πάντα πως ήταν η μόνη γυναίκα που αγαπούσε πραγματικά και την κρατούσε κοντά του.

Μια φορά όμως ο Ζεύς θύμωσε με την Ήρα. Της έδεσε (attacher) τα χέρια με χρυσές αλυσίδες (chaîne) , έβαλε βαριά σίδερα στα πόδια της και την κρέμασε ανάμεσα στον ουρανό και τα σύννεφα. Οι άλλοι θεοί του Ολύμπου την πλησίασαν, αλλά δεν μπόρεσαν να την βοηθήσουν. Αργότερα όταν πιά ο Δίας δεν ήταν θυμωμένος με την θεά, την ελευθέρωσε.

Μια άλλη φορά η Ήρα οργάνωσε ανταρσία(révolte) εναντίον (contre) του Δία και κατάφερε να πάρει με το μέρος την Αθηνά, τον Ποσειδώνα και τον Απόλλωνα. Ο Ζευς με τη βοήθεια της Θέτιδας και του Εκατόγχειρα Βριάρεω επέβαλε (imposer) πάλι την εξουσία (pouvoir) του στους Ολύμπιους θεούς και συγχώρησε τη σύζυγο του.

Κάποτε η Ήρα έφυγε από τον Όλυμπο και πήγε στην Εύβοια με σκοπό να μην ξαναγυρίσει στον Δία. Ο Ζευς αισθάνθηκε να ξαναγεννιέται ο έρωτάς του για τη σύζυγό του. Πήγε και αυτός στην Εύβοια και σκηνοθέτησε τον γάμο του με ένα ξύλινο ομοίωμα (effigie en bois) γυναίκας που του είχε φορέσει νυφικά ρούχα. Έξαλλη η Ήρα όρμησε (se précipiter) εναντίον της «γυναίκας» και έβγαλε το πέπλο (voile). Μόλις κατάλαβε ότι ήταν ένα ξύλινο ομοίωμα*, άρχισε να γελά ευχαριστημένη. Η θεά ακόμη μια φορά ακολούθησε το Δία στον Όλυμπο και το κρεβάτι τους "(.)

O ανωτέρω μύθος περιέχεται στο βιβλίο της Ντόρας Παπαϊωάννου «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ» ΟΙ ΘΕΟΙ εκδόσεις Ίστρος Hροδότου 6, Χαλάνδρι 15321, Τηλ – Fax 2106726839 εe-mail: istros@acci.gr

Στη συνέχεια διαβάστε παρακαλώ μια μικρή μυθοπλασία από μένα με αφορμή το μύθο αυτό :

Μυθο-διαδρομές

Ο Δίας αγαπούσε πολύ την Ερέτρια. Εκεί άλλωστε είχε τελέσει και τους γάμους του. Η Ερέτρια ήταν τότε ένα από τα καλλίτερα τουριστικά θέρετρα της Ελλάδος. Ο Δίας κάθε καλοκαίρι άφηνε τον Όλυμπο για ένα μήνα και έρχονταν στην Ερέτρια να κάνει διακοπές. Το αγαπημένο μέσον μετακίνησης του Δία ήταν ένα σύννεφο. Ισως αυτό της φωτογραφίας. Ωστόσο χρησιμοποιούσε και τις κορυφές των βουνών όταν ήθελε να περπατήσει. Τα βουνά της Ελλάδος ήταν όλα φίλοι του και προσφέρανε αφιλόκερδα στον Δία τα πλούτη και τις χάρες τους. Ο Δίας λένε μια φορά κατέβηκε στην Ερέτρια από τον Όλυμπο κορυφοπατώντας και έφυγε πάλι έτσι κρατώντας στην αγκαλιά του την Ήρα !

Η μυθο-διαδρομή

Από τον μέγα Όλυμπο τον κόσμο κυβερνώ
Μα από τον Κάτω Όλυμπο πάντα περνώ
Σαν το μικρό μου αδελφό Kίσσαβο, θέλω να δώ
Και το Αιγαίον από κει θαυμάζω το γαλανόν
Του φίλου Ποσειδώνα το βασίλειον το υγρόν
Και την Καλυψώ στο φαράγγι δεν ξεχνώ…
Από το Μαυροβούνι των αρπακτικών μάνι μάνι διαβαίνω
Στο Πήλιον των Κένταυρων λίγο ξαποσταίνω
Και πίσω μου αφήνω τον θερμό τον Παγασητικό
Σαν από το πράσινο όρος Τισσαίο στο Τελέθριο πηδώ
Βιάζομαι στην όμορφη Ερέτρια πριν το βράδυ να μπω
Μα και από το Κανδήλι το προ-ιστορικό και το όρος Δίρφυ ακροπατώ
Και στον μικρό μου τον Όλυμπο σούρουπο θα φθάσω θαρρώ
Και τα πόδια μου θα βρέξω στο ακάματο ευβοϊκό
Και στης Ηρας την αγκαλιά γλυκά θα κοιμηθώ !

Σταθμός του Δία ίσως ήταν και τα ιαματικά Λουτρά Αιδηψού για ευνόητους λόγους. Επειδή δεν ήθελε να μειώσει την αίγλη του μεταμορφωνόταν σε ένα απλό γεράκο. Πάνω στο όρος Κανδήλι υπάρχει το πέτρινο δάσος. Ο Δίας πίστευε πως τα πετρωμένα του δένδρα ήσαν οι πρόγονοί του γιαυτό από σεβασμό έκανε μια στάση και ξαπόσταινε στους καταρράκτες. Στην Ερέτρια ο καλλίτερός του φίλος ήταν ο Μενέδημος ο οποίος ήταν φιλόσοφος τίμιος και λιτός Μονάρχης. Ο Δίας συχνά τον καλούσε στη θερινή του οικία πάνω στο πρόβουνο και μιλούσε ώρες μαζί του. Δυστυχώς ο Μενέδημος δεν κρατούσε χειρόγραφα πρακτικά και δεν σώζεται τίποτα σήμερα από τη κουβέντας τους ! Ο Ζεύς συχνά κατέβαινε και παρακολουθούσε θέατρο στους πρόποδες του πρόβουνου. Ο Δίας εξακολούθησε να επισκέπτεται την Ερέτρια μέχρι την εποχή των Ρωμαίων. Όταν όμως αυτοί κατέστρεψαν την πόλη ολοσχερώς λένε ότι ο Δίας πέθανε από στενοχώρια μην αντέχοντας την απώλεια μιας τέτοιας όμορφης πόλης και του πιο αγαπημένου του θερέτρου.

Το αφιερώνω στο γιό μου το Χρίστο
Χρίστος Ρουμελιώτης Αθήνα,
Τετάρτη, 20 Ιουνίου 2007/6:47:08 μμ

Δια-δρομές: Διακοπές στο Negroponte

Μέτρησα τις καμάρες του. Ησαν πενήντα σε όλο το κτίριο. Μερικές βλέπανε θάλασσα και αφήνανε τη κάμερα να αποθανατίσει ένα καμαρωτό τοπίο. Σκέφτηκα ότι η Άλκηστις * θα πέρασε πολλές φορές από την γέφυρα του Ευρίπου και θα εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ από τα λίθινα τόξα της. Μια φορά μάλιστα κοντοστάθηκε και τα αποτύπωσε προσεχτικά στο σημειωματάριο της. Ποιος ξέρει σε τι θα της χρησίμευαν ! Φωτογραφική μηχανή δεν υπήρχε. Παράθυρα, είσοδος έξοδος του φρουρίου ήσαν και αυτά τοξωτά. Αρχιτεκτονικά και μηχανικά όλα σωστά. Ο άγνωστος σ’ αυτήν αρχιτέκτονας θέλησε να παραδώσει στην ιστορία ένα πέρασμα – μάθημα από το παρόν στο μέλλον. Η Άλκηστις τον συνεχάρει για το έργο του, τον χαιρέτησε και διέσχισε τον Πορθμό. Περνώντας το παλιό βενετσιάνικο γεφύρι ένιωσε ένα όμορφο βάρος στην πλάτη της: Ήταν το φρούριο και η ιστορία του. Ισως ακόμη και η θυσία της Αννας. Ο Δρόμος όμως την έβγαλε στο ξενοδοχείο λίγο πριν την Ερέτρια. Από μακριά διέκρινε το «φρουρό» του στην είσοδο. Ο τελευταίος έτρεξε να πάρει τις αποσκευές της. Δεν είχε τίποτα. μόνο αυτό το γλυκό βάρος που κάθε φορά ένιωθε όταν ανέβαινε τα σκαλοπάτια του Negroponte. Η πόρτα άνοιξε από σεβασμό και άφησε να περάσει πρώτα το πνεύμα, μετά το βλέμμα και τέλος το σώμα. Αμέσως και τα τρία γινήκαν ένα και άρχισαν και πάλι να θαυμάζουν το τοπίο ! Λιτές γραμμές, θόλοι, απαλά χρώματα, φως άπλετο, πρωινού ηλίου φως θρονιασμένο βασιλικά στις πολυθρόνες, κυριαρχούσαν. Οι δια-δρομ-ές ευθείες, καραβίσιες (χαμηλοτάβανες) διακοπτόμενες από φιλιστρίνια και αίθρια οδηγούσαν σε άνετα δωμάτια με βαθιές κουκέτες. Από τις μπαλκονόπορτες ένα γαλάζιο φως δημιούργημα άριστης συνεργασίας Εγρίπου και Ουρανού ήταν έτοιμο να ορμίσει μέσα στα δωμάτια. Ο σκηνοθέτης ενθουσιάστηκε από την φυσική προσφορά και την αφαίρεση. Ζήτησε από τον λήπτη να του βάλει τα μπαλκόνια, τα γεράνια και τις μπουκαμβίλιες στη σειρά ! Ζητάει από την αρχιτέκτονα «η σκηνή να γίνει όνειρο». Ο διά-δρομος εστί φυγή. Η φυγή εστί δι-έξοδος. Υπάρχει εδώ. Είναι ο ΄Εγριπος μια πάνω μια κάτω. Κάντο και Συ. Ηρθε μεσημέρι, ήρθε απόγευμα, ήρθε ηλιοβασίλεμα, ήρθε βράδυ. Και πάλι και πάλι. Και πάλι σιωπή. Η σιωπή και η ποίηση του χώρου ντύνουν τους επισκέπτες με γεύση και μουσική. Στο κατάστρωμα του καραβιού επικρατεί ευφορία. Ρέει ο οίνος. Ρέει και ο Ευβοϊκός. Τα μπαλκόνια συνομιλούν μεταξύ τους. Τα νερά της πισίνας δεν ζηλεύουν κανένα καθρέπτη γιατί προσφέρουν καλλίτερες υπηρεσίες στις γοργόνες. Η Άλκηστις * νιώθει απόλυτα ικανοποιημένη. Παίρνει το δρόμο της επιστροφής αφήνοντας πίσω της αυτή τη φορά το βλέμμα και το πνεύμα να περιφέρονται ανέμελα ανάμεσα στους ρόμβους και τα αίθρια του νέου παλατιού του Προβιντέντε - του Hotel Negroponte resort Eretria - που κείτεται τόσο δωρικά και ταπεινά στα πόδια του Ευβοϊκού αλλά και του «μικρού Ερετριακού» Ολύμπου!

Χρήστος Ρουμελιώτης
Ερέτρια, Δευτέρα, 4 Ιουνίου 2007
Ξενοδοχείο Negroponte Resort
* Η ανωτέρω "ιστοριούλα" είναι αφιερωμένη στην αρχιτέκτονα των κτηριακών εγκαταστάσεων του ξενοδοχείου Κα Άλκηστις Δικαιάκου - Ζήρου.

Negroponte Χαλκίδα

Εκδόσεις "Διάμετρος" Πάροδος Ιφιγενείας, Χαλκίδα 34 100
Τηλ. 22210 21796, Φαξ 22210 75815
e-mail: diametro@otenet.gr

Πάμε παλιά Χαλκίδα μέσω ... λογοτεχνίας !

«Χαλκίδα μια μάταιη ζουγραφιά»…

Καλλιόπη Σκαρίμπα
Χαλκίδα
Νάφιαχνα τ’ ακρογιάλια σου με λυπημένη χάρη
Ένα ταμπλώ σου βραδινό – βαθύ παραμυθένιο,
Με τα νερά σου ακίνητα κι από ψηλά κερένιο
Βασιλεμένο… έλεγα… να βάψω ένα φεγγάρι.

Και τάχα σαν φανταστικό, σαν έτσι από καρτόνι
Το Ενετικό σου Φρούριο μπρός στ’ ουρανού το θόλο
Με δώθε απ’ το μουράγιο σου στον κοντινό σου μώλο,
Κάποιο καράβι… στ’ άπειρο τα ξάρτια του απλώνει.
……………………………………………….
Χαλκίδα Μάταιη ζουγραφιά είπα και πάνε χρόνοι
……………………………………………
Και πάνε χρόνια και καιροί και γέρασα σκυμένη
Μπρός στο μοιραίο σκίτσο σου κι ακόμη να τελειώσει.
Σαν φλόγα από την παλέττα μου το χρώμα σου έχει λιώσει,
Ως που σε ξέχασα μισή… λειψή… φτιασιδωμένη.

Καλλιόπης Σκαρίμπα,
Ναδίρ Χαλκίδα 1970
Αναδημοσίευση από το βιβλίο
«Ευρίπου οι ακατάληπτες παλίρροιες» "Διάμετρος". …

Πάρις Σταμέλος
Νεγροπόντε


"Στο ναυτικό εμπόριο της Μεσογείου, δεύτερο κέντρο ήταν η Χαλκίδα και πρώτο η Κωσταντινούπολη. Από το 1802 ο αυτοκράτορας Αλέξιος ο Α’ Κομνηνός είχε επιτρέψει τους Βενετούς να χρησιμοποιούν την Χαλκίδα σαν εμπορική σκάλα. Η Σύγκλητος της Σινιορίας επέτρεπε στους υπηκόους του Νεγροπόντε, που ήσαν Βενετοί πολίτες, να μεταφέρουν με ιδιωτικά καράβια τα εμπορεύματά τους με τους ίδιους όρους που ίσχυαν για τους πολίτες της Δημοκρατίας»… ... «Οι Βενετοί μαζί με τους ντόπιους χρησιμοποιούσαν την Χαλκίδα σαν σταθμό στα μεγάλα τους ταξίδια προς τον Εύξυνο Πόντο και τη Θεοφύλακτη Πόλη". "Ήταν ένα από τα ζωηρότερα εμπόρια της Ανατολής, οικουμένη υπό πολυπραγμόνων Ελλήνων, Φράγγων και Ιουδαίων"…

Πάρις Σταμέλος, Οι γυναίκες της Κυριακής, εκδόσεις Καστανιώτη, [Αθήνα 2002] σελ. 271-277
Αναδημοσίευση από το βιβλίο «Ευρίπου οι ακατάληπτες παλίρροιες» "Διάμετρος".


«και το λιμάνι γεμίζει με τις ρευστές φιγούρες των ντουφεκισμένων φίλων που δοξάζουν την απόγνωση του τοπίου. "Ο νότιος ευβοϊκός δεν είναι παρά μια πικρή και τρυφερή μυθολογία»…

Ερωτικό τοπίο με πικροδάφνες
"Είναι ωραία η θέα ως εκεί που χάνονται τα μάτια κάπου ανάμεσα στα όρια της αυταπάτης. Οι πικροδάφνες με τις άσπρες και κόκκινες βούλες ωσάν θαυμαστή βυζαντινή αλληγορία. Κι ανάμεσα στο μάταιο και το σκοτεινό ένας διάκοσμος από βάρκες, νεοκλασσικά μνημεία, καφενεία με παλιά ονόματα και μπροστά τους να ξεψυχάει η μουσική και η θάλασσα. Ένα γύρω τα ευτυχισμένα ακρογιάλια της αγάπης γιατί υπάρχει αγάπη. Ο ήλιος βασιλεύει και η φαντασία συμπίπτει με τη μνήμη.
Κι ο ευβοϊκός ένα μαγικό ποτάμι που πηγάζει από τα μάτια"…

Σπύρος Κoκκίνης «Τρία χαλκιδέικα τοπία», στο Το σκοτεινό πηγάδι του Έρωτος Ευβοϊκή βιβλιοθήκη 6 – Λογοτεχνία, εκδ. Προοδευτική Εύβοια [Χαλκίδα 1922], σελ. 18-21. Αναδημοσίευση από το βιβλίο «Ευρίπου οι ακατάληπτες παλίρροιες» "Διάμετρος".

Negroponte Chalkis Hotel

Από τις εκδόσεις «Διάμετρος» θα δανειστώ αυτή τη φορά μερικά αποσπάσματα από το επανεκδομένο παλαιό βιβλίο του Στεφάνου Καλλία για να «κρεμάσω» στο blog μου λίγα πράγματα για την παλαιά Χαλκίδα (Νegroponte). Καταφεύγω αναγκαστικά στην επανα-γραφή γιατί δεν έχω ωραιότερο τρόπο να παρουσιάσω μερικά από τα μιλημένα και τόσο αξιοσημείωτα του Καλλία. Γλώσσα καθαρεύουσα. Μου αρέσει.



«Της νήσου Ευβοίας οι γεωγράφοι υπολογίζουσι το μεν μήκος αυτής εις 160 χμ., το μέγιστον πλάτος 52 χμ., το δε μέσον πλάτος εις 22 χμ. Τα δε επισημότερα όρη αυτής εισιν: Η Δίρφυς έχουσα ύψος 1743 μέτρα άνωθεν της επιφανείας της θαλάσσης και κείμενη εν τω μέσω περίπου της νήσου. Το Κοτύλαιον έχον ύψος 1670 μ., η Οχη εν Καρύστω, έχουσα ύψος 1475 μ., ο Μάκιστος (Κονδύλιον) έχω ύψος 1200 μ., Ο Όλυμπος έχων ύψος 1180 μ., το Τελέθριον, ονομαστόν εν τη αρχαιότητι δια τα ιατρικά του βότανα, και έχων ύψος 985 μ. ………………………………………………………
«Η νήσος Εύβοια από το 445 πΧ μέχρι του 1833 μΧ διετέλεσεν υπό πολυώνυμους κυρίους. Και από μεν του 445 πΧ υπετάγη αλληλοδιαδόχως εις τους Αθηναίους και Μακεδόνας μέχρι το 191 πΧ ότε η νήσος υπετάγη στους Ρωμαίους. Τούτους διεδέχθησαν οι εν Βυζαντίω Ρωμαίοι αυτοκράτορες, υπό την κυριαρχίαν των οποίων διετέλεσε μέχρι του 12ου μΧ αιώνος, ότε υπετάγη εις τους Ενετούς, και κατά τον 15ον αιώνα εις τους Τούρκους, υπό τον ζυγόν των οποίων διετέλεσε μέχρι του 1833.
……………………………………………………
Εν τη νήσω διακρίνονται τέσσαρες διάλεκτοι, και τέσσαρα έθνη και φυσιογνωμίαι. Πάντες οι οικούντες τα προσάρκτια και τα όρη έχουσι μεγάλην ομοιότητα μετά των Αγραφιωτών κατά την γλώσσα και φυσιογνωμίαν. Οι προς την Κύμην, ουδέν διαφέρουσι των κατοίκων των Σποράδων νήσων, και η προφορά αυτών είναι η των Ροδίων. Οι Καρύστιοι εισί ζωηροί και έχουσιν ιδίαν διάλεκτον. Οι δε από Δύστου μέχρι Στύρων, και οι περί την Κάρυστον εισιν Αλβανοί και όμοιοι τοις κατοίκοις των Θηβών και τοις περί την Κόρινθο (Ελλην. Ραγκαβή).
.........................................................................
Αι ωπώραι εισιν άφθονοι και εύωνοι, κομίζονται δε παρά των χωρικών εκ τε του Λιλαντίου πεδίου και των πέριξ της Χαλκίδος χωρίων, και εύρηνται όλα τα είδη αυτών, ων κυριώτερα εισι. Τα διάφορα είδη απίων και κοκκομήλων, μήλων Περσικών (ροδακίνων), μώρων προύνων Αρμενικών (βερυκόκων), σύκων διάφορα είδη εκλεκτά, γνωστά και εν τη αρχαιότητι (ίδε Ληλάντιον πεδίον).

Η ΧΑΛΚΙΣ ΥΠΟ ΦΥΣΙΚΗΝ ΕΠΟΨΙΝ


«Επί του υπερκειμένου του κόλπου της Αρεθούσης όρους Βαθροβουνίου σώζονται και σήμερον έτι ίχνη αρχαίων τειχών, περιβάλλοντα όλον τον μεταξύ Καλογρίτσης, Βάλτου και Αρεθούσης χώρον του όρους τούτου. Η θέσις εκεί είναι περίβλεπτος και η άποψις εξαισία, αφ’ ενός μεν αποβλέπουσα προς την χαρίεσσα εξέλιξιν του Ευβοϊκού κόλπου και την γείτονα Βοιωτίαν, αφ’ ετέρου δε προς τα Ευβοϊκάς οροσειράς και το ευρύ κατάφυτον Ληλάντιον πεδίον. Από της θέσεως ταύτης ακούεται ο φλοίσβος των κυμάτων της θαλάσσης, άτινα ήρεμα περιβρέχουσι τας υπωρείας του όρους τούτου, και ο ψίθυρος των πολλών πηγών της ιεράς Αρεθούσης, αίτινες εξέρχονται εκ των σπλάχνων αυτού εκχυνόμεναι εις την θάλασσαν. Τοιαύτην θέσιν, υπό ουρανόν αίθριον και γλυκύν και κλίμα έχουσαν υγιεινόν εξέλεξαν οι αρχαιότατοι της Χαλκίδος οικισταί προς κατοικίαν αυτών. Ησαν δε ούτοι πιθανώς φοίνικες, μετερχόμενοι σπουδαίον εμπόριον κογ-χυλίων χρησίμων προς εξαγωγήν της Πορφύρας. Ως θεμελιωτής δε της πόλεως ταύτης θεωρείται ο Πανδώρος ο υιός του Ερεχθέως ακμάσαν πολύ πριν του Τρωϊκού πολέμου….

Ητο δε η Χαλκίς εν τη αρχαιότητι, ως και νυν, η μεγαλειτέρα πόλις της Ευβοίας, επί των λόφων εκτισμένη και εκ των τριών πλευρών υπό της θαλάσσης περι-κυκλουμένη, οι δε πέριξ αυτής λόφοι ήσαν σύσκιοι και υπό αυθόνων υδάτων περιρρεόμενοι. Ως δ’ εκ της καταλλήλου αυτής γεωγραφικής θέσεως, κεκτημένη ασφαλή και διπλόν είς πλουν έχοντα λιμένα, γην ευφορώτατην και ποικιλίαν προϊόντων, ευλόγως προσείλκυε πάντα έμπορον»…
……………………………………………………………………..
Η του Φρουρίου πόλις περιεβάλλετο μέχρι πρότεινος υπό τειχών Ενετικών, ων η κατεδάφισις ήρξατο, συντελεσθείσης ήδη εις ΒΑ πλευράς αυτών και της δυτικής… Αμέσως όπισθεν των τειχών του Φρουρίου υπάρχει ευρεία και βαθύτατη τάφρος υπό των Ενετών κατασκευασθείσα, και έχουσα μεν βάθος που μεν 10 μ.που δε πλειότερον., και πλάτος 35 μέτρων πληρωθείσα δε και αύτη κατά το ήμισυ ήδη δια της κατεδαφίσεως των υπερκείμενων τειχών»…

Ο ΕΥΡΙΠΟΣ



«Ο πορθμός Εύριπος αποτελεί το στενώτερον μέρος του Ευβοϊκού κόλπου, και εσχηματίσθη, όπως και λοιπός ευβοϊκός κόλπος, εκ του μεγάλου τουτέστιν εκείνου τεκτονικού σεισμού, καθ’ όν κατε-βυθίσθη ολόκληρον το προυπάρχον οροπέδιον κατά μήκος του νυν Ευβοϊκού κόλπου καλυφθέν υπό της θαλάσσης. Ο Λουκιανός όμως αναφέρει, ότι εν τη εποχή του εσώζετο παράδοσις, καθ΄ήν η ιδέα της διατρήσεως του ισθμού της Κορίνθου ενεπνεύσθη εις τον Νέρωνα εκ της αναμνήσεως Αχαιού τινός βασιλέως, όστις έσκαψε τον Εύριπον. Ο Πλίνιος αποδέχεται ότι εκ σεισμού απεχωρίσθη»….

«Οι Massimiliano Guglielmo και Coronelli, εν τω, εν έτει 1687 εκδοθέντι συγγράμματι αυτών «Memoire istorio graphiche delli regni Morea et Negroponti», αναφέρουσι ότι κατά την εποχήν αυτή η Εύβοια ήτο συνδεδεμένη μετά της Στερεάς δια γεφύρας λιθίνης, συγκειμένης εκ των 5 τόξων, ανοίγματος 30 ποδών έκαστον δηλ. 9 μέτρων, και αύτη διετέλεσε μέχρι του παρελθόντος αιώνος. Κατά τους τελευταίους χρόνους της τουρκοκρατίας τμήμα τι αυτής μετεβλήθη εις ξυλίνην κινητήν, δια την δίοδον των πλοίων, η δεν κάτωθεν ταύτης θάλασσα ήτο αβαθής, εις τρόπο δεν ηδύναντο να διέρχονται πλοία μεγάλα. Η γέφυρα αύτη κατόπιν μετεβλήθη εις ακίνητον και διετέλεσεν τοιαύτη μέχρι του 1858, ότε ο μεν πορθμός εξεβαθύνθη και διηρύνθη αναλόγως των αναγκών της τότε εποχής εις πλάτος 20 μ. και βάθος μέχρι 6 μέτρων, η δε ακίνητος γέφυρα αντικατεστάθει δια κινητής τοιαύτης ξυλίνης το πλείστον… Τελευταίον δε ο Πορθμός εξεβαθύνθη και διηρύνθη αναλόγως των αναγκών της σήμερον εις βάθος 8,5 μ. και εις πλάτος 40 μέτρων.
Εάν οι πρόοδοι του παρόντος αιώνος ηδυνήθησαν ν’ αμαυρώσωσι την φήμην του Ευρίπου, ως περιβλέπτου στρατηγικού σημείου, περίφημον εσαεί θέλει μένει το φαινόμενον της παλίρροιας αυτού και αντικείμενον της μελέτης του σοφού».
«Λαμπρόν δε το θέαμα, όπερ παρουσιάζουσι τα ύδατα του Ευρίπου, άλλοτε ταύτα ηρεμούσιν, ως να μην υπήρχε ποτέ παλίρροια, άλλοτε δε μεθ’ ορμήςκαι θορύβου κατά-κυλινδούνται δίκην καταρράκτου, οτέ με προς την μίαν, οτέ δε προς την άλλην διεύθυνσιν (μεταβάλλουσιν αυτήν κατά 6 ώρ.)»…
«Την Παλίρροιαν του Ευρίπου μετεχειρίσθησαν οι αρχαίοι εις μεταφορικήν σημασίαν, όπως παραστήσωσι το ιδιότροπον του χαρακτήρος ανθρώπου τινός ή το ευμετάβολον αυτού».

Ο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ

«Δύο χιλιάδες έτη και διακόσια παρήλθον αφ’ ότου μέγας της αρχαιότητος σοφός, ο Αριστοτέλης, ακμάσας τον 4ον π.χ αιώνα απησχόλησεν την πολύτιμον διάνοιαν αυτού εις την μελέτην της Παλιρροίας του Ευρίπου. Ητο δε ούτος Χαλκιδεύς την καταγωγήν και ο πρώτος επ’ αυτής ασχοληθείς. Κατηγορηθείς υπό Ευρυμέδοντος του ιεροφάντου, ως δήθεν απευθύνας θείον ύμνον προς τον φίλον του Ερμείαν και κατιδών τον επικείμενον κίνδυνον κατέφυγεν εις Χαλκίδα, έθνα αποκατέστη και εξηκολούθη διδάσκων και μελετών αθορύβως, και απέθανε αρχάς Αυγούστου 322 πχ. εκ παθήσεως του στομάχου εν ηλικία 63 ετών. Κατ’ αρχαίαν όμως παράδοσιν μη δηνυθείς ούτος να λύση το πρόβλημα της Παλιρροίς έπεσε εν αυτή και επνίγει».

ΑΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΗΣ ΧΑΛΚΙΔΟΣ:

«Επίσης δε και αι γυναίκες της Χαλκίδος επαινούνται εν της αρχαιότητι, ως και νυν, δια το κάλλος του σώματος και το ευπροσήγορον αυτών, ως και ο Αθηναίος αναφέρφει. «Ησίοδος δε την εν Ευβοία Χαλκίδα καλλι-γύναικα είπεν, ευπρεπώς γαρ αυτόθι γίνονται γυναίκες, ως και Θεόφραστος είρηκε». «Και εν τοις μετέπειτα δε χρόνοις ο χαρακτήρ των Χαλκιδέων ευρίσκεται αμετάβλητος. Ούτοι επεδείξαντο ανδρείαν πολεμικήν κατά διαφόρους εποχάς είτε μαχόμενοι μετά των Βυζαντίνων κατά των Ενετών, είτε μετά των Ενετών κατά των επιδραμόντων Τούρκων, ότε τον Ιούλιον του 1470, κατά χιλιάδες εσφάγησαν, γενναίως τα τείχη του φρουρίου της υποδούλου αυτών Πατρίδος υπερασπίζοντες και έχοντες παρά το πλευρόν συμπολεμούσας τας ευ-τόλμους αυτών γυναίκας». «Η έντιμος και ωραία της Χαλκίδος κόρη Άννα Φρίτσου, ενός των επιφανών, δια της γεναιοψυχίας αυτής ανύψωσε την ιδέαν της τιμής εν τη περιωπήν της ! αποκρούσασα αύτη μετ’ αγανακτήσεωςτην παρ΄αυτού του Μωάμεθ γενομένην πρότασιν αυτή μετά την άλωσιν της Χαλκίδος, του να προσληφθή εν τω χαρεμίω του, εφονεύθη πάραυτα δια της ιδίας αυτού χειρός. Προτίμησεν η ευγενής κόρη, να εξαγοράσει την τιμήν δια της θυσίας της ζωής της, αποδείξασα δια της πράξεως ταύτης, ότι η τιμή είναι όντως πολύτιμον πράγμα !
Ας πρόκειται παράδειγμα ταις μεταγενέστεραις» !


Εις την φωτογραφίαν ο Πορθμός σήμερον

Χρήστος Ρουμελιώτης
Ερέτρια, Hotel Negroponte Resort Greece
23/05/2007

Key dates:

1204 Venice acquires the island of Euboea (at the time called Negroponte after the name of its main town) as a consequence of the fall of the Byzantine Empire
1470 The Turks seize Negroponte and this gain is confirmed by the peace treaty signed at the end of the first Venetian-Turkish war (1463-79)
1688 Vain attempt by the Venetian commander Francesco Morosini to conquer Negroponte

Negroponte means black (negro) bridge (ponte), most likely a reference to the bridge between the Greek mainland and the island. The term black is perhaps due to the deep waters under the bridge. The island of Euboea is parallel to the coast of the mainland and approximately at the middle of the channel (of Egripos) the distance between the island and the mainland is just of a few yards. The current is so strong and in addition it often changes direction, that since the ancient times a bridge has been in place.

Vacances a Negroponte Resort Eretria

Deux Maries entre ses maris
A Negroponte le resort du vieux Chalkis
Viva Ouzo et ses amis
De la France du Midi
et de la Grece du Chri Chri

Christos Roumeliotis
Eretria Negroponte Resort Hotel
19/05/2007

Roche - Glaxo

Μικρά νέα από το Negroponte Hotel *****

Αυξημένο είναι φέτος το ενδιαφέρον κορυφαίων εταιριών να πραγματοποιήσουν τα εκπαιδευτικά τους ταξίδια στο Negroponte Resort Eretria. Κατά την εβδομάδα λοιπόν 1-6/5/2007 η Roche πραγματοποίησε εκπαιδευτικό σεμινάριο – animation – διασκέδαση με πολύ επιτυχία. Στις άρτια οργανωμένες εγκαταστάσεις και στα δωμάτια του ξενοδοχείου οι σύνεδροι εργάσθηκαν, χαλάρωσαν, και ξέφρενα διασκέδασαν. H Latin βραδιά εστέφθει με απόλυτη επιτυχία και το μπάρμπεκιου δίπλα στη πισίνα προσέφερε πλήρη ικανοποίηση στους συμμετέχοντας. Η Διεύθυνση του ξενοδοχείου ευχαριστεί θερμά τα στελέχη της Εταιρείας, την οργανωτική ομάδα του meeting και όλους όσους συνέβαλαν στην επιτυχία των εκδηλώσεων.

Η Κούβα στο ποτήρι σας ! (Αριστερά αφίσα της οργανωτικής επιτροπής της Roche)

Το Negroponte αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων ένας ιδανικός τόπος συνδυασμού εκπαίδευσης χαλάρωσης και διασκέδασης ενδεδυμένος με αυθεντικές ελληνικές γεύσεις από τους υπέροχους μπουφέδες του.


Δεν είναι ανάγκη να σας συστήσουμε την GSK αυτόν τον παγκόσμιο γίγαντα που ενδιαφέρεται για τον άνθρωπο. Δεν χρειάζεται εμείς να πούμε τίποτα παρά να εσείς να διαβάσετε απ’ ευθείας το αγγλικό λογότυπο «GSK's mission is to improve the quality of human life by enabling people to do more, feel better and live longer». και να κάνετε κλικ εδώ για να καταλάβετε… Εμείς απλώς θα προσθέσουμε ότι τα 70 στελέχη της εταιρείας που συσκέφθηκαν στις αίθουσες μας πέρασαν όπως οι ίδιοι μας είπαν και έγραψαν «υπέροχα» «Όλα ήταν άψογα» και «πολλά πολλά συγχαρητήρια» στην ομάδα του ξενοδοχείου για το service που παρείχε. Η ανωτέρω συνάντηση πραγματοποιήθηκε στις 5-6/5/2007.

<<<<<>>>>>

Με την ευκαιρία αυτή του ανοίγματος των e-νέων από τον χώρος μας θα θέλαμε να υπενθυμίσουμε σε όσους με οποιαδήποτε τρόπο μαθαίνουν όχι μόνο για την ύπαρξή μας αλλά και για τις ποιοτικές μας παροχές ό,τι διάγουμε τον τέταρτο (4ο) χρόνο λειτουργίας, είμαστε σε θέση να φιλοξενήσουμε και να εξυπηρετήσουμε άψογα, συνέδρια, εκπαιδευτικά ταξίδια, σεμινάρια, επιχειρηματικές συναντήσεις, εκδηλώσεις γάμων, επετείων κλπ. Σκεφτείτε ότι δεν βρισκόμαστε καθόλου μακριά σας παρά μία ωρίτσα ας πούμε από την Αθήνα. Μπροστά μας βρίσκεται ο αεικίνητος Ευβοϊκός που μας - Σας παρέχει ένα μεγάλο του προνόμιο: την, σαν σε λίμνη, ηρεμία του. Τα δωμάτια, τα ποτά, τα φαγητά, η φιλοξενία εν γένει όλα είναι γνήσια και περιμένουν άφοβα να δειγματιστούν !

Πάμε Ελλάδα ... για φασουλάδα !

ΤΟ ΜΑΤΙ ΤΟΥ ΖΩΓΡΑΦΟΥ (του Αλέκου Φασιανού)

Μοδάτα εδέσματα. Πολλά τα εδέσματα, πολλά τα φαγητά, γέμισε ο κόσμος τροφή τόσο πολλή που μετά από κάθε γεύμα να πετάγονται μισοφαγωμένα τα πιάτα. Ενώ σε άλλες εποχές, σε άλλες περιπτώσεις, όταν υπήρχε ανέχεια, οι άνθρωποι ήταν φειδωλοί και έτρωγαν λίγο. Πολλές φορές ό,τι έβρισκαν. Η διατροφή αλλάζει, οι τροφές όμως μένουν οι ίδιες. Τώρα στην Ελλάδα, που υπάρχει αφθονία, οι μικρές ταβερνούλες τα παλιά καρβουνάδικα με τα βαρέλια κρασί, όπου πήγαινες όχι για να φας αλλά πιο πολύ για την παρέα. Εκεί σερβίρονταν λίγο κρασί ρετσίνα με λίγες ελιές, τσίρους, σαρδέλες, φάβα, φασόλια γίγαντες και τυρί. Και έτρωγαν με αργές τελετουργικές κινήσεις οι άνθρωποι, φέρνοντας στο στόμα τους το ποτηράκι με το κρασί, αργά, και πάλι ένα κομματάκι τυρί ή λίγο σαρδέλα. Υπήρχαν και τα οινομαγειρεία, όπου εκεί σερβίρονταν μαγειρεμένα φαγητά, κοτόσουπες, φασολάδες, γιουβαρλάκια και λαχανοντολμάδες.

Τώρα όμως που οι Ελληνες ταξιδεύουν πολύ τουριστικά, γεύτηκαν πολλές και διαφορετικές κουζίνες. Και έτσι συνήθισαν στο διαφορετικό τρόπο τού τρώγειν και θέλησαν να τον συνεχίσουν στην Ελλάδα, έτσι για ανάμνηση, για τρόπο πολιτισμού. Τώρα οι περισσότεροι πάνε στα εστιατόρια όχι για να φάνε αλλά για να βγούνε. Γιατί στο σπίτι έχει αρκετό φαγητό και όπως δεν αρέσκονται να τρώνε μόνοι βγαίνουν και διανύουν χιλιόμετρα παρασέρνοντας και τους φίλους τους σε μια μακρινή ταβέρνα όπου εκεί θα βρούνε το σπάνιο και το φρέσκο. Αλλά για προσέλκυση πελατείας εφευρίσκονται και διάφορα άλλα εδέσματα, πρώην ταπεινά και καταφρονεμένα, τα οποία ανασύρονται από την αφάνεια για να προσφερθούν με πρωτότυπο τρόπο στο πιάτο. Οι σαρδέλες και οι γαύροι, που ήταν πάμφθηνα για τους φτωχούς, έγιναν περιζήτητα γιατί επιπλέον από τις δημοσιεύσεις των περιοδικών απέκτησαν και ιατρική αξία επειδή περιέχουν λιπαρά οξέα. Η ρόκα που στην Ιταλία είναι όπως τα βλίτα, εδώ απέκτησε αξία με τυρί παρμεζάνα. Και λέγεται Σέζαρ σαλάτα. Του Καίσαρος δηλαδή. Ανακαλύφθηκε επίσης η αρμύρα και τρώγεται μετά βουλιμίας και ακρίβειας. Επίσης άλλο χόρτο νεοανακαλυφθέν είναι το σταμναγκάθι. Λένε, για να βρεις αυτό το χόρτο πρέπει να σκαρφαλώσεις βράχια στα απόκρυμνα βουνά της Κρήτης. Γι' αυτό τώρα καλλιεργείται και προσφέρεται αφειδώς. Η πεσκανδρίτσα, ένα ασχημομούρικο ψάρι που οι ψαράδες το πέταγαν, μπήκε μοδάτο και ακριβό στο τραπέζι. Ισως για το παράξενο του στόματός του. Εγώ πάντως δεν τρελαίνομαι για πεσκανδρίτσα αλλά ούτε για σαλάχι, που στη Γαλλία θεωρείται κλασάτο και σερβίρεται με ιεροτελεστία.

Αυτό όμως δεν κατέβηκε στην Ελλάδα. Σε λίγο όμως θα το έχουμε εξοστρακισμένο. Ψαχνόμαστε λοιπόν να βρίσκουμε καινούργια φαγητά για να εκπλήξουμε και να φανούμε κοσμογυρισμένοι. Μου κάνει εντύπωση πώς εμείς οι Ελληνες με τη μεσογειακή δίαιτα, που ζούσαμε με τα προϊόντα της χώρας μας, αυτά τα ταπεινά και βιολογικά, πώς μεταλλαχθήκαμε τρώγοντας μεγάλες ποσότητες κρεάτων τοποθετημένων καταλλήλως σε πρωτότυπα πιάτα. Νομίζω ότι οι Ελληνες για να εκτιμήσουν το ελληνικό, θα πρέπει να ζήσουν για λίγο σε καμιά Σουηδία ή Γερμανία για ν' αρχίσουν να αποζητούν τη φέτα, τις ελιές, τα φασόλια και τα ρεβίθια.

Εγώ όμως δεν ακολουθώ τη μόδα, αλλά τη γεύση την αυθεντική. Ο πολιτισμός παράγεται από το αυθεντικό.

Αλέκος Φασιανός
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 06/04/2007

Πάσχα 2007 (2)

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ
(Έθιμα από την Ελλάδα)

Με Βάϊα δάφνης ή μυρτιάς σήμερα στολισμένες οι εκκλησιές ! (Αιτωλία, Ήπειρος, Εύβοια, Θράκη) Και στα εικονοστάσια των σπιτιών τα φυλακτά με κλαδιά βαίων ! / Ευλογημένα τα μωρά να μη τα πιάνει μάτι ! (Ηπειρος) / Ευλογημένα δεμάτια από δάφνη μοιράζουν ευρωστία και θαλερότητα στους πιστούς ! «Εξω ψύλλοι και κοριοί να πάνε στα ρουμάνια, να φάνε ρουμανόφυλλα, να πέσουν να ψοφ’ησουν και πίσω μη γυρίσουν, ρα, ρα μαργαρώ ή τσι παράδες ή αυγό. Γυρίσαμε, γυρίσαμε, το βασιλιά δεν ηύραμε (το Χριστό)» (Λέσβος) / Ευλογημένοι οι σταυροί από βάγια και βιόλες ! (Σκύρος) / Ευλογημένα τα δένδρα, τα κλήματα, τα βόδια, τα περιβόλια, οι βάρκες, οι μύλοι ! /Τσαι του χρόνου καλή Λαμπρή ! / Οι νιόπαντρες σε προσμονή γονιμοποίησης με «βαγιοχτυπήματα» από αγιασμένα βάγια ! (Λοζέτσι Ηπείρου) / Ριζόπιτα, ψητά φασούλια, ελιές, χαλβά, βουτσέλια με κρασί και νερό τα κεράσματα από τις συγγένισσες στις υποψήφιες νύφες της χρονιάς ! / Συρτός ο χορός στο αλωνάκι και δαφνολογήματα και τραγουδήματα και φαγοπότι ! / Ζαλιά οι δάφνες στο ξωκλήσι, σιργιάνι και φιλιά οι νύφες στο χωριό. Χτυπούν καμπάνες ! / Κι οι πεθερές κ’ οι νονές χτυπάν τις νύφες των βαγιώ στην εκκλησιά με βάγια ! / Καλά νηφάτα κόρες μου ! /«Οποιος φέρει πρώτος στην εκκλησιά τα βάγια θα γεννήσει αγόρι" ! (Μάνη, Αιτωλία, Θράκη) / Καρποκλάδια κρεμαστά και ευχές για καλοκαρπίσματα ! / «Βάγια βάγια τα βαγιώ τρώνε ψάρι και κολιό, και τον άλλο Κυριακό τρών, το κόκκινο αυγό»

Πολλά από τα έθιμα αυτά προέρχονται από την αρχαία Ελλάδα κατά τις γιορτές της ανοίξεως. Και τότε τα παιδιά τραγουδούσαν τραγούδια όπως και σήμερα, γεμάτα ευχές, για την ευτυχία και την εφορία. Το αρχαίο τραγούδι της εισηριώνης: «Ερχόμαστε στο σπίτι ενός πλουσίου νοικοκύρη. Αφήστε τις πόρτες ανοιχτές, γιατί μπαίνει ο Πλούτος και μαζί του η Χαρά και η Ειρήνη νάναι γεμάτα τα σταμνιά και στη σκάφη του ζυμώματος το ζυμάρι να φουσκώνει ψηλά. Ο γιος του σπιτιού να παντρευτεί και η κόρη να υφάνει ένα πελώριο υφαντό» Την εισηριώνη την περιέφεραν και κατά τα Πυανόψια, γιορτή της συγκομιδής των καρπών: ένα παιδί που οι γονείς του ήταν ζωντανοί κρατούσε την εισηριώνη ένα κλαδί με φύλλα από το οποίο κρέμονταν σύκα, ψωμιά, και δοχεία με μέλι, κρασί και λάδι Το παιδί τοποθετούσε την εισηριώνη μπροστά στο ναό του Απόλλωνα ή μπροστά στις πόρτες των ιδιωτικών σπιτιών. Εκεί την διατηρούσαν μέχρι να ξεραθεί ή ν΄ αντκατασταθεί το επόμενο καλοκαίρι με μια νέα εισηριώνη !

Καλή Ανάσταση
Καλό Μήνα
Χρίστος Ρουμελιώτης
Αθήνα 1/4/2007 11:56:45 πμ